Stilstand

Stilstand is achter uitgang. Of achteruitgang, het hangt er maar net vanaf waar de klemtoon op gaat vallen. En toch is het wel goed om zo nu en dan even stil te staan bij de veronderstelde stilstand. Als het ware een pas op de plaats te gaan maken in het besef dat alles in principe maar tijdelijk is. Of dat nu toekomstgerichte zaken zijn dan wel zaken die zich in het verleden hebben voorgedaan, dan wel memorabele momenten, stilstand maakt je op zeker moment bewust van de plek die jij inneemt. En die je, wat mij betreft, mag gaan koesteren. Want koesteren geeft je de gelegenheid om dat moment niet alleen te memoreren, maar ook nog eens te overdenken. In die zin dat alles wat zich nog gaat voordoen ervoor kan zorgen dat je je wat bewuster wordt van de keuze waar je op een ander moment voor komt te staan. Want keuzes zorgen ervoor dat je dat moment bewust bent van dat waar je je voor gesteld vindt. Niet dat ik de samenloop van omstandigheden wil ontkennen, dat het er soms alle schijn van heeft dat het lot jou op een zeker moment bepaald bevoorrecht, veelal is er sprake van een situatie die je niet voldoende had ingeschat. En dan heeft het er veel van dat het leven met jou aan de loop gaat, in plaats dat jij met jouw leven aan de wandel gaat. Zo eenvoudig kan het zijn in de ene situatie, zo moeilijk wordt het in een andere. Wanneer dan ook nog spijt om de hoek komt kijken, wordt het verhaal totaal anders. Verhalen herhalen vaak gebeurtenissen die zich in het verleden hebben afgespeeld, verhalen die overeenkomen met vergelijkbare verhalen van een ander of waar een ander met jouw verhaal aan de loop gaat. Als dat geen pas geeft is het beter te zwijgen dan dat je er alles aan doet om aan dat verhaal een eigen draai te gaan geven. Ik betrap me erop dat ook ik daar weleens gebruik van maak. Dat de draai die ik in mijn gedachten heb niet overeenkomt met de waarheid die de ander door mijn verhaal veronderstelt. Dat ik er eigenlijk maar een slag naar sla om de ander niet alleen te imponeren, maar die ander ook probeer te overtuigen van die waarheid die ik als een vorm van werkelijkheid ben gaan beschouwen. Mijn waarheid en werkelijkheid lopen dan vloeiend in elkaar over en het heeft veel weg dat de overtuiging waarmee ik dit verhaal naar voren breng ervoor zorgt dat de ander ademloos naar mijn belevenissen blijft luisteren. Men hangt aan mijn lippen en is razend nieuwsgierig naar de afloop. Dat ik mij onderwijl steeds meer in de nesten werk, ook dat is voor mij niet meer van belang. Uiteindelijk ga ik in mijn eigen verhaal geloven en wanneer het moment van de mogelijke ontluistering zich gaat voordoen, wentel ik mij rond in het rad van avontuur, de tredmolen van alledag dan wel is het einde zodanig dat ik de luisterende ander met een raadsel opscheep. En dat alles in het kader van die veronderstelde stilstand die ik, te allen tijde, probeer voor te zijn en blijven. Dat is mijn verhaal voor vandaag, even een moment voor mezelf, waarop ik die pas op de plaats wens te maken. Een bewuste stilstand dit keer opdat ik straks weer voorwaarts kan gaan. Met al mijn nukken en grillen, gemakken en ongemakken, met beelden van gisteren waar ik vandaag dan weer mee eindig. Opdat de toekomst op een ander moment vanuit de stilstand los kan gaan branden…