Mens (ont) eren d

UIT – verband – GERUKT mei 2018 En niet veel meer dan dat. Nu weet ik wel dat het altijd discutabel is wanneer ik mij op het pad van de ander begeef, in dit geval op het pad van Jan Banning die momenteel exposeert in het Fotomuseum in Den Haag, maar ik waag het er toch maar op. Hij heeft het op zich genomen om het abstracte begrip ‘bureaucratie’ in beeld te brengen, fotografeerde ambtenaren in acht verschillende landen allemaal gezeten achter hun bureau. Indringende beelden gelijk ook zijn indringende beelden die hij maakte van Japanse ’troostmeisjes’, getekend door het leven en gevangen in hun ouderdom. De noemer is een Retrospectief 1981-2018. fascinerende beelden, onthutsende beelden, ontluisterende beelden van mensen, als eerder gezegd, getekend door het leven. Waarbij de verhalen ook nog eens de nodige ontroering teweeg brengen. Althans, ik betrapte mij erop dat ik met een zekere regelmaat iets weg moest slikken. Ik kocht een boek, gesigneerd, waarop Banning als enige witte fungeert in zijn serie The Sweating Subject. Stamhoofden in Afrika. In Ghana om precies te zijn. En waar direct ophef ontstond omtrent de positie van die ene blanke, beelden die deden denken aan het Koloniale tijdperk toen de Missie garant stond voor het bekeren van die, in onze Westerse ogen, minder bedeelden. Waar de Kerk zijn invloed kon gaan uitoefenen en het bekeren iets weg had van dat wat ooit de Kerk in Europa had uitgeoefend. Maar er was meer te zien. Werk van de Duitser Thorsten Brinkmann dat mij veel minder aansprak, waar installaties een deel van de tentoonstellingsruimte in beslag had genomen en er feitelijk een dependance van het Gemeentemuseum was ontstaan. Ash en trash als het ware en ook de Hoorn des Overvloed kon mij bepaaldelijk niet bekoren. Maar wie ben ik wanneer ik niet eens in staat blijk te zijn om die dingen te bedenken laat staan uit te gaan beelden…
Alphons Hustinx ging met zijn vriend Theo Regout (twee welgestelde jongemannen uit Limburg) uit rijden. Niet in een wagentje met een paard ervoor maar met een A-Ford cabriolet vanuit Maastricht via het Midden-Oosten naar eindbestemming Herat in Afghanistan. In 1932 en maakte tijdens die acht weken durende reis ongeveer 250 foto’s. Ook Hustinx was een begenadigd fotograaf. En wanneer een dam van rond de negentig haar dagelijkse opwachting maat in die zaal, zij haar residentievilla laat voor wat deze is, een chique verzorgingsverblijf, ik met haar in gesprek raak, waarbij zij blijk geeft nog goed bij de tijd te zijn, is dat een extra toetje op deze bijzonder buitengewonde dag. Vandaar ook dat ook zij vandaag een plakje krijgt in mijn ERE- galerij! Maar…
de afsluiting is vandaag ook schrijnend. In Alkmaar zijn portretten op de Paardenmarkt van mensen die in handen van Mensonterende Handelaren zijn gevallen. Een verlengstuk van de Troostmeisjes die Jan Banning in beeld heeft gebracht. Handel in welke vorm dan ook van mensen, tot op de dag van vandaag…