Stuitend.

De weg was lang, het gras was kort, toen heb ik… en daarna raakte ik van de weg. Dikke pech en als je dan gaat dwalen, dien je wel weer de overkant te halen. Nu geeft dat op zich weinig tot niets, het hoeft nu eenmaal niet altijd koek en ei te zijn of dingen waarover je niet naar huis zou willen schrijven, laat staan dat de tekst die ik vandaag in elkaar gewrongen heb (n)ergens toe doet. Het is weer een uitnodiging om mee te gaan doen aan poezieindebranding, met als onderwerp BOOSTER OP ZEE. En dan te bedenken dat Der Ernst (zonder ig te worden) het volk kond deed van het feit dat met ingang van nu je je hele huis weer vol met volk kunt noden, dat de kratten in de aanbieding niet aan te slepen zijn en dat zelfs het zoenen mogelijk wordt. De anderhalve meter verdwijnt en voor je het weet wordt dat ondoordachte grapje de aanleiding om ook jouw gedrag te gaan omschrijven als grensoverschrijdend…

Voor je het weet breekt de pleuris uit, komt het tot een handgemeen en zijn het niet alleen de poppen die gaan dansen. Deuren worden dichtgesmeten en er is niemand die er aan denkt om handhavers te vragen de gemoederen tot bedaren te brengen. En voor je het weet ben je jaren verzekerd van het feit dat bepaalde mensen niet meer welkom zijn, laat staan dat er ook nog eens wat familieperikelen worden opgerakeld. Het heeft wat weg van een bevrijding en in zekere zin is dat ook zo. Bevrijdingsfeesten in de vorm van Carnaval dienen zich aan, de spullenbazen zijn uitgepoetst op hun attracties en kunnen op termijn weer uit gaan pakken, terwijl gemeentes zich opmaken om hun geld weer in te gaan pikken. Simpelweg door een inschrijving te organiseren, waarbij de hoogste bieder verzekerd kan zijn van een plek op die eerder afgelaste kermissen. Maar het zou toch getuige zijn van daadkracht wanneer die dorpen dan wel steden die kermisklanten volledig tegemoet komt door dit jaar geen geld te vragen! Vertier en vermaak heeft immers twee jaar stil gelegen. Weg is het chagrijn, pa maakt zich op om naar de zaak te gaan en komt pardoes in een file terecht. Dat zijn zo va die dingen die dan weer een beroep doen op geduld en voor je het weet zijn die twee jaar van thuiswerken vergeten en kom je ook nog eens te laat. de wind wakkert tot stormkracht aan en de banaan die hij had willen meenemen, ligt te rotten op de fruitschaal. Of wordt door het kind dat naar school mag na die verplichte quarantaine opgegeten. Om maar wat dwarsstraten te noemen op weg naar enig herstel, hoewel de pomp anders doet vermoeden…

En voor wat dat gedicht, dat luidt als volgt:

STUITEND. // WAT WE ALLEMAAL DOEN IS / VALLEN ZONDER TE WETEN WAAR / JE LANDT; MAAR MISSCHIEN / STUITEREN WE WEL ALS BALLEN / VAN DE ENE NAAR DE / ANDERE KANT.