Tabula Rasa

Noem het een Tabula Rasa, maar neem van mij aan dat ik daar de nodige vreugde aan ontleen. Niet dat ik daardoor het idee heb dat ik op mijn manier een bijdrage kan gaan leveren aan de wereld om mij heen. Laat staan dat ik enig idee heb wat de mogelijke lezers van mijn blog van mijn schrijfsels vinden, hooguit dat ik mijn gedachten in een zekere volgorde dwing om dit naar voren te brengen. Onbeschreven bladeren vinden vanzelfsprekend hun eigen weg en de wegen die ik bewandel zijn niet altijd zo vanzelfsprekend. En wanneer ik weer met die lettertjes in de weer ga, zelf verbaasd ben over wat er nu weer naar voren komt en mijn eigen bijdragen aan die Flessenposten tegen kom, sta ik versteld van de woorden die ik heb gevonden, de zinnen die ik heb gemaakt en niet te beroerd ben geweest om daar aan het einde van een verhaal een eigen draai aan te hebben kunnen geven. En dan weer verbaasd kijk naar die laatste drie woorden van die afgelopen zin. Hebben kunnen geven. Of dit een juist gebruik is van de Nederlandse Taal, ook dat durf ik te betwijfelen. ’t Is vandaag dus de Eerste. Een samenzijn met mensen die mij dierbaar zijn, met mensen die om mij geven en het omgekeerde ook het geval is. Waarbij wat langer wordt stilgestaan bij het leven.

En zowaar, ook de kerstman (in dit geval de Kerstvrouw) er zorg voor heeft gedragen dat ook nu weer allerhande pakjes te vinden zijn. Het feest van het inpakken achter de rug is, en het uitpakken begint. En dan te bedenken dat de Kerstavond nog dient plaats te gaan vinden wanneer ik dit bericht schrijf, ik me opmaak om aan die garnalencocktail te gaan werken en waarschijnlijk ook zelf weer verbaasd ben hoe die dit jaar zal gaan uitpakken…

En wat het dit keer zo bijzonder maakt… DIT!