Toen was geluk…

Altijd weer de vraag of je daar wat mee opschiet, terwijl het antwoord zich laat raden: waarschijnlijk niet. Hoe dan ook is de verleidng om iets te gaan doen zo groot, dat je nauwelijks bestand bent om daar niet aan toe te geven. En wanneer je achteraf wordt geconfronteerd met de gevolgen, dan heeft het veel weg dat een mate van hebzucht je parten heeft gespeeld. Om toch nog maar dat laatste drankje tot je te nemen, om je kaarten op de laatste kans te gaan zetten, of je in een opwelling weet toe te geven aan dat moment wat je wordt voorgeschoteld. En het achteraf niet je bedoeling is geweest in de golven van een ander mee te gaan bewegen. Want het zijn vaak golfbewegingen die de verleiding zo aantrekkelijk maken. Overspoeld te worden met spam waarbij de ene aanbieding nog meer belooft, dan dat een ander doet voorkomen. Casino’s die je als welkom de nodige spinns beloven, dat je inzet veel weg heeft van een tombola met ongekende prijzen, dat het geluk je opwacht op een hoekje om wat later in het duister te verdwuijnen.

En we blijven daarin trappen. Worden verondersteld als vrienden met elkaar om te gaan en staan indirect garant voor goede doelen. Maar het is niet veel meer dan een geldklopperij, waarbij getallen de koers bepalen. 100, 1.000, 10.000 en honderdduizend elkaar in volgorde van grootte naar voren komen en het miljoen dat wacht aan het einde van de maand. Of dertig jaar lang 10.000 euro maandelijks te zien bijgeschreven. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik daar vele decennia geleden ook aan begonnen ben. De Staatsloterij die niet veel meer heeft gebracht dan vele jaren geleden een kleine vierhonderd gulden. Het fenomeen wie niet waagt, die niet wint speelde ook bij mij op de achtergrond een rol. Of ik daar spijt van heb? Ja, in zekere zin wel! Blijkt achteraf dat ik daar de Staatskas mee wist te spekken, opdat er op een ander moment met miljoenen, wat zeg ik miljarden kon worden gesmeten. En waar mogelijk anderen dan weer de vruchten van mochten plukken.

Een samenleving op zijn kop, een geluk voor degene voor wie het positief heeft uitgepakt en alle anderen die niet veel meer hoeven te doen dan zich te verbijten. En opgaan voor een volgende ronde, zich mogelijk gaan verheugen op die tweede kans, uitkijken naar de derde, de vierde dan wel de vijfde keer. Het heeft veel weg van een roulette, waarbij de hand van de croupier het balletje op een willekeurig moment aan het rollen brengt.

Maar waar Gerard Cox ooit zong over geluk dat heel gewoon was, is het tegenwoordig wel anders gesteld.