Tot tien tellen.

Wanneer ik zo even in de Mare rondneus, valt mijn oog op een bord. Een Billbord waarbij een oproep om aan Rugby deel te gaan nemen over een andere poster is heen geplakt. en wat mij dan in het bijzonder treft, is dat de onderkant van die bovenste poster een tweetal benen laat zien. Benen die zonder persoon voortbewegen en wanneer ik bedenk dat het niet mijn benen zijn, maar dat ik volgens de fysiotherapeut wel vorderingen maak, kan ik niet anders doen dan daar op mijn manier melding van te maken. Ik moet toch wat en als het een wat langer op het andere been wacht, ik probeer zo min mogelijk mank te lopen en waar het oefenen in de regel kunst schijnt te baren, kan ik me er niet op voorstaan dat ik me met regelmaat aan die oefeningen houdt.

Ik probeer tot tien te tellen en soms haak ik bij 6 al af. Dat neemt niet weg dat er toch in zekere zin vorderingen te ontdekken zijn, dat de snelheid tot op heden nog niet aan mijn wensen voldoet en dat het ook wel makkelijk is om over een automobiel te beschikken. Die automaat is in zekere zin een weldaad. En dan te bedenken dat het niet eens zo lang heeft geduurd voor wij over onze nieuwe auto konden gaan beschikken, dat Ria hier goed mee uit de voeten kan en dat ook Ellen het een genoegen vindt om in deze voiture te rijden. Wanneer ik dan achterin met voldoende beenruimte naast onze kleinzoon zit, hij mij voordat het tot mij doordringt de volgende tractor al heeft ontdekt en ook graafmachines in het Engels kan benoemen, dan is het niet zo’n kunst om zijn behoefte aan tractoren op termijn te gaan bevredigen.

Dat dit wat centen kost is mooi meegenomen, dat het een verrassing voor hem kan zijn op termijn is nog even afwachten, maar dat ik hem daar waarschijnlijk een groot plezier mee doe, niet alleen voor hem maar ook voor mij brengt dat weer terug in mijn tijd. Toen Dinky Toys met een tractor op de markt kwam en mij de naam van dat merk nog steeds voor ogen staat: Massey Ferguson.

Een rode met een mannetje daarop en achter de tractor een hooischudder…