Uit BALANS

Natuurlijk valt er het nodige op af te dingen. En de weinige criticasters die van zich laten horen, schromen niet om met de nodige ‘alsen’ naar voren te komen en stellen in de regel suggesties voor die overeen komen met de indruk die een werk op hun netvlies is gebrand en zich hebben genesteld in de grijze massa onder hun hersenpan. Het kost nu eenmaal wat moeite om over die drempel die zij voor zichzelf hebben gelegd, heen te stappen. Maar wanneer zij een bepaalde mate van objectiviteit aan zichzelf toedichten, dan is het leed voor de kunstenaar alras geleden. Wanneer er ook nog wordt gesteld dat zij een andere interpretatie, een niet geheel overeenkomen indruk van het geheel hebben, dan zal de kunstenaar in kwestie de zaak voor zichzelf als het ware kunnen sluiten, het boek dichtslaan en de waarde van de ander aan het totaal mogelijk proberen te vergeten. En toch… hebben de opmerkingen de mogelijkheid geboden om de twijfel die de kunstenaar ongetwijfeld heeft gekend, toch geregeld weten te actualiseren. Dan blijkt ook dat de goed verstaander meer dan een half woord nodig heeft. Ik heb het zo zo begrepen op de huidige vormen van communicatie. Maar dat mag als bekend worden verondersteld. Het liefst praat ik face to face met iemand anders, dat je de ander in de ogen kunt zien en dat je de mogelijkheid hebt om woorden die je gebruikt wat nader toe te kunnen lichten. Maar als dit niet gaat vind ik de telefoon een goed alternatief. Maar wanneer dit neigt naar een stortvloed van verwijten, bestaat de mogelijkheid om een einde aan deze vorm te geven door de hoorn op de haak te gooien dan wel te zeggen dat je nu de verbinding verbreekt. Ik app nog niet, tweet niet en laat faceboek zijn voor wat het is. Neen, ik communiceer omtrent mijn beslommeringen door middel van dit werkje, te weten mijn blog. Maar ook dat is in de regel voornamelijk een eenzijdig gebeuren. Op die manier kan ik echter mijn eieren kwijt, dwing ik mezelf om mijn gedachten te verwoorden en houd ik mezelf van de straat. Althans, die illusie weet ik ruimschoots te koesteren. Leven gaat nu eenmaal niet altijd van een leien dakje, er zijn nu eenmaal momenten waarop je op feiten wordt gedrukt die je niet hebt aan zen komen, waardoor mogelijke verbanden in diskrediet worden gebracht. Wanneer sprake is van enige harmonie moet je niet vreemd opkijken wanneer die veronderstelde harmonie in disharmonie wordt omgezet. Wanneer je in een situatie terechtkomt waar niet om is gevraagd, maar die zich wel voordoet. En dat doet dan weer geen recht aan de vreugde aan de ene kant, kleindochter LIVA die er alles aan doet om de onschuld van het leven te vertegenwoordigen, en de balans die aan de andere kant tot stand is gekomen. Vormen van verwijten, vormen die even pijnlijk zijn en een verdriet naar voren laten komen die haaks op dat eerste komen te staan. En daar loop ik de laatste tijd mee rond, het voelt als een zelfkastijding waar ik part noch deel aan heb gehad, dan wel dat ik dit had kunnen voorzien. Ook dat is het leven maar daar valt op dit moment weinig aan te doen. En wanneer ik dan een amen naar voren breng lijkt het wel alsof ik mij aan een zonde bezondig…