Utopie.

Waar de een zich verheugt op het weekend, zal het de ander een rotzorg zijn. Ik behoor op dit moment tot de laatste categorie maar dat is te denken aan de omstandigheden waaronder ik ben komen te verkeren. Het heeft wat weg van een vorm van gevangenschap, mijn afhankelijkheid die wat disproportioneel is geworden door het beest dat in mij woekert en niet veel meer hoeft te doen dan negatief te reageren op de kuur die ik nu halverwege achter mij heb liggen. Nog drie weken te gaan, in omstandigheden die zich gaan kenmerken door de ontwikkelingen die zich buiten deze instelling voordoen. Waarbij cijfers aangeven hoe de toestanden in de B.V. Nederland op dit moment voordoen en op vele bedrijven wederom een zwaard van Damocles te vinden valt. Waar het OMT bepalend is voor de acties die worden ondernomen en waar vele onschuldigen het slachtoffer van zullen gaan worden.

Cijfers, besmettingsgraden en bezettingsproblemen. Klagen helpt in deze niet, janken evenmin en je erbij neer leggen kan een andere optie zijn. En ik schrijf in zekere zin mijn tragedie van mezelf af, dien mijn tijd uit te zingen maar ook zingen is bepaald geen hobby van me. Hoewel ik iedere dag wel met een muziekwerkje in mijn hoofd wakker wordt. Guns & Roses, of een nummer van Brood, een Sinterklaasliedje dat het huidige paard naar voren brengt (ozosnel), Amerigo die ook de tijdelijkheid heeft ingeleverd voor het eeuwige en de nodige kleurschakeringen die de herfst naar voren brengt, het peukie dat ik rook bij gebrek aan beter en het feit dat dit tijdelijke huis ook de nodige restricties naar voren brengt.

Als de dood dat ook hier de ‘pleuris’ uitbreekt en ervoor zorgt dat het eerder genoemde ‘kamerarrest’ wordt omgezet in het doorbrengen van dag en nacht op de ruimte die ter beschikking is gesteld. En tussendor de verzorgenden die er alles aan doen om het de vrager in deze zo prettig mogelijk te maken. Hetgeen zij met liefde doen, waar geen vraag onbeantwoord blijft en waar de mogelijke raad door een daad naar voren komt. Maar wachten op zo’n termijn is toch wel een ding. Wanneer ik op de hoogte wordt gesteld van de activiteiten van het fotocafe doet dat toch ergens een beetje pijn. Wanneer ik mensen zie die in hun auto passeren, denk ik even terug aan het moment waarop ik zelf het gaspedaal kon bedienen, het stuur in eigen handen had en me daarheen kon verplaatsen naar de plek waar ik op dat moment behoefte aan had. Maar dat moment komt ongetwijfeld op een zeker moment terug, edoch dat moment is nog niet direct als een punt aan de horizon zichtbaar. Het zijn ook die momenten die mij herinneren aan de val die ik maakte en alle ongemakken die zich in de loop der tijd hebben voorgedaan. Het terugdraaien van tijd en omstandigheid blijft een utopie, waar wie zonder een utopie door het leven gaat…