11-11-’21: keuvelen!
Nog nieuws?! Geenszins! Hooguit dat ik het presteer om ’s nachts een urinaal vol te plassen, dat zelfs plassen een ‘dingetje is’, en dat ik wanneer ik niet oppas ook dit als een vorm van een ‘uitje’ zou willen betitelen, dit geenszins recht doet aan iets dat als een constante gewoonte door het leven gaat. Want wie haalt het in zijn kop om over zoiets banaals woorden te gaan wijden?! Ik dus. Want we leven hier in een wereld die zich momenteel kenmerkt door een aantal voorschriften in de vorm van een verplichting door het dragen van een mondkapje, door het gebruik maken van een ontbijt en lunch op de afdeling door te brengen en dat alles onder de noemer van de voorschriften van de overheid. De anderhalve meter dient een belangrijke rol te spelen, het wassen van handen door het gebruik van middelen die als desinfectans door het leven gaan, het eerder genoemde mondkapje en het scheiden der wegen van de verschillende afdelingen hier ten huize.
Dat hier weinig reuring te ontdekken valt, een vanzelfsprekendheid van jewelste, dat artsen hier vooral achter de schermen hun werkzaamheden verrichten ook bepaald niet overkomelijk, dat het Noord West Ziekenhuis voorbereidingen treft om mij op enig moment weer op te gaan nemen, dat mijn uitgebreide medicijnlijst ook op de nominatie staat om doorgenomen te worden en dat ook de anesthesie van zich laat horen, dat maakt mijn bestaan beperkt draaglijk. En dat Martin zo goed is om mij wat beelden te sturen omtrent een kunstwerk dat in Kranenburgh zijn/haar/het opwachting maakt in een tijd dat genderneutraal een wezenlijke invloed op de maatschappij dient te krijgen dat ook keuvelen op het programma blijft staan en Sinterklaas intochten zich gaan beperken tot beelden op die beeldbuis, ik van een voorgenomen lock-down mogelijk weinig effecten zal ervaren en dat de toestand in de wereld vraagt om regeringsleiders die ertoe doen, dat die klimaattop zich nog steeds kenmerkt door het blaten van Johnson, het gemekker als geluid uit China en de pakjesboot ogenschijnlijk volgeladen met verpakte lege dozen, dat het formeren een eigen weg weet te bewandelen en dat wanneer Rutte IV wordt voorgesteld en wederom genoeg gasten zijn die zich onderscheiden door de bekende voornemens, ach ik zit voorlopig nog op een plek waar ik mijn vermaak beperkt tot leven breng en waar een gesprek met ene Kees mij inzicht biedt in het verschil tussen een Gereformeerde en een Hervormde mij toch niet zo aanspreekt als dat de mens wikt en God nog steeds schijnt te beschikken, en het verschil tussen een psycholoog en psychiater de laatste door het leven gaat als een zielenknijper…
En Hugo mij heeft weten te verblijden met een boekwerkje van Fokke & Sukke, de piemeltjes duidelijk aanwezig zijn en lijnB ook in deze een rol is gaan spelen, ik een tweetal kaarten op mijn huidige verblijfplaats mocht ontvangen ( van Thom en Wil, van Harrie en Wikje) dat maakt een dag als vandaag toch nog wat bijzonder.
Al gaat dat bijzondere door een herhaling van zetten niet veel meer doen dan de dag die mij wacht in (on)ledigheid) door te brengen.