Zelfbeklag.

Als je jong bent ligt de wereld aan je voeten. Naarmate je leeftijd vordert, kun je onderhevig zijn aan slijtage, gevolgd door een mogelijke val en draai je het ziekenhuis in om een herstelproces te ondergaan. Dat niet alles van een leien dakje gaat, heeft te maken met complicaties die zich onderweg kunnen voordoen. Of een bacterie die besluit om op enig moment de boel verder te gaan verzieken. Een antibiotica kuur verschijnt op het programma, de tijd die ik van bed naar stoel heb doorgebracht herhaalt zich en de afhankelijkheid in deze vraagt geregeld nog een tol. Mijn wereld wordt steeds kleiner, er is sprake van een bepaalde mate van afhankelijkheid en het heeft veel weg dat de instelling waar je dan terecht komt niet veel meer te bieden heeft dan mensen in een vergelijkbare situatie. Het bed wat je thuis gewend was heb je verlaten, het draaien van de ene zij op de andere zij kun je wel vergeten en dat je het grootste deel van de dag zittend dan wel liggend op je rug doorbrengt, de energie die je anders zou gaan gebruiken door het doen van dingen om in je dagelijkse behoeften te kunnen voldoen, het blijft een kwestie van je overgeven aan de omstandigheid waarin je bent komen te verkeren.

Het heeft wat weg van een op dat moment uitzichtloze situatie, maar ook daar komt op een ander moment wel weer een einde aan. Er zijn vormen van medelijden met jezelf te ontdekken, het kopje toont de neiging om wat te gaan hangen en waar op zeker moment ergens in de heup die kop verdwenen is, wordt het de vraag hoe verder door het leven te gaan. Met krukken, een rollator, een wandelstok dan wel een vooruitzicht dat een rolstoel het aangewezen middel zal zijn. En waar het ene been alles vertoont wat het andere been niet laat zien, de schoenen nog wel om de voeten passen en de buitenwereld niet zo duidelijk overeenkomt met de binnenwereld, je toch het besluit neemt om een griepprik in je donder te jagen met het oog op… Ja, waarop eigenlijk?

Het moment waarop je buiten weer wandelt, je schuil voor de regen, een boek pakt voor de ontspanning, wat loopt te klooien met iets wat doet denken aan een hobby, op jacht gaat naar andere beelden in het kader van een opdracht van een club waar je lid van bent, de krant probeert te spellen en alle ongein in de wereld lang je heen laat gaan, een kleine boodschap af te wisselen met een grote en de medicijnen die zijn voorgeschreven door een cardioloog versus een chirurg in te slikken, het lichaam zijn werking te laten doen, inhouden van verpakkingen te gaan scheiden, je eigen maaltijd bereiden en wel of niet besluiten om een drankje te nemen, je terugblikt op je verleden, je stilstaat bij dit heden en geen idee hebt omtrent je toekomst…

Zo’n dag is het vandaag en wanneer er wederom een wat woelige nacht in het vooruitzicht ligt, neem ik mij voor om dit verhaal vol zelfbeklag als titel naar voren te gaan brengen!