VAL(len & opstaan).

Nu weet ik wel dat mijn berichten van de laatste tijd weinig verheffend zijn, het feit dat ik het genoegen heb om om negen uur des ochtends met een fysiotherapeut aan het werk te gaan, heeft te maken met het feit dat ik een van de jongere ben. En dan doel ik op het gegeven dat anderen mogelijk nog veel meer moeite hebben om hun bed uit te komen, nog veel meer hulp nodig hebben bij hun ADL dan wel eerst een ontbijt te gaan gebruiken om de nodige energie voor hun inspanningen te gaan verbruiken. En wanneer ik dan besluit om bij wijze van compensatie een shaggie te gaan roken, bij de schuifdeuren beneden, wordt ik aangesproken door de dame van de receptie dat ik geacht wordt om van de rookruimte gebruik te maken. Niet dat de rook om mijn hoofd is verdwenen, het doet niet goed aan dat mijn rook het pand intrekt. Niet dat ik dwars ben, maar een vorm van lichte opstandigheid valt niet te ontkennen.

Wat bijvoorbeeld te denken van een ‘horrorbed’, een bed dan niet voldoet aan de mogelijkheden en het besluit heeft genomen om een eigen leven te gaan leiden. Het voeteneind dat omhoog gaat tot een zekere moment, waarop een klap hoorbaar wordt dan wel een matras dat slagzij vertoont en mij als het ware dwingt om tegen de reling aan te gaan hangen. Nu weet ik wel dat iedereen hier zoveel mogelijk zijn of haar eigen leven probeert te leiden, zo goed mogelijk omgaat met de beperkingen en het ook nog eens zo draaglijk mogelijk probeert te houden, dat neemt niet weg dat bepaalde vormen van frustratie niet weg te denken zijn.

En het opperste deel van het vermaak begint met het kietelen van jezelf, jezelf maar in de een of andere vorm bezig te blijven houden dan wel het moment waarop het urinaal weer in beeld komt en de operatie etappe plassen weer een aanvang neemt. Hoe banaal wil je het hebben, hoeveel energie kost mij het nietsdoen en als wachten wat te lang duurt, leg ik me stomweg bij dit gegeven neer. Er is een dame op leeftijd die altijd wel weer wat te vertellen heeft, goed bij de wekker is en wanneer er een stilte dreigt te vallen deze stilte weet op te vullen. Dat veel van haar verhalen in een herhaling vallen…


En toch probeer ik mijn huidige situatie zo goed en zo kwaad mogelijk vast te houden in de wetenschap dat wanneer ik terug kan gaan blikken op mijn huidige tijd opdat ik me op dat andere moment realiseer welke mogelijkheden ik dan ter beschikking heb. Voor nu duurt het echter nog drie weken voor ik op de lijst sta voor een volgende operatie en tot die tijd… kijk niet vreemd op wanneer ik geregeld in de herhaling val! Om maar te zwijgen over de val die ik gedaan heb.