Vandaag: ouwe lullen praat!

Het leven is mooi, zegt de een terwijl de ander dit als hard en bonkig omschrijft. Het leven vraagt een tol en het kind weet niet beter dan de tol met een zwiep de straat over te laten steken. Daarbij goed oplettend of er geen verkeer in de nabijheid verkeert. Want dat hebben zijn ouders hem wel bijgebracht. Zoals zoveel ouders hun kinderen iets bij proberen te brengen. Wat in de regel niet altijd lukt, hetgeen de ouders weleens in een radeloze staat van zijn kan gaan brengen. En dan borrelt er zomaar een vraag vanuit het duister op: hebben wij er wel goed aan gedaan om kinderen te krijgen…”! ‘Ja, natuurlijk!’ Alleen kun je niet overzien hoe het pad van het kind er op termijn gaat uitzien. Hele volksstammen herkennen zich in de Luizenmoeder. Hele volksstammen stemmen af op diezelfde luizenmoeder en vergeten de stalen netenkam tevoorschijn te toveren. En vragen zich in gemoede af… wat zullen die volksstammen zich eigenlijk allemaal gaan afvragen. Is het de herkenning van het gebodene, valt het nog wel mee in hun wijze van opvoeden, of is het slechts de hilariteit die de eigen onkunde laat ondersneeuwen” Terwijl er dit keer geen sneeuwvlokje te bespeuren valt. Waar in het verleden nog weleens een klinkende oorvijg werd uitgedeeld, wordt het huidige kind met een brutale mond naar zijn kamer gestuurd waar het ongelimiteerd kan gaan gamen. Of zijn gram spuit op het internet en vele ‘likes’ de duimen omhoog heffen. Het zal wel ‘ouwe lullen praat’ zijn waar ik me mee bezig houd. Het zijn dan ook de onnavolgbare tweets die een mondiaal gevolg kunnen gaan hebben. En men laat na om rechtstreeks met elkaar te gaan praten, elkaar in de ogen te zien en een vergelijk te laten volgen. Op die manier verstaan wij elkaar niet meer, is het een toevallig bezoek in de supermarkt dat wel een wezenlijk gesprek tot gevolg heeft. Maar ook daar is de haast die als een boemerang achter de betrokkene aanzit, een onvermijdelijk gevolg van de tijd die men nog tot zijn of haar beschikking heeft. Want dat tijd in de regel geld kost, dat zal in de loop der tijd niet gaan veranderen. Dat jonge mensen vroegtijdig met een ‘burn out’ worden opgescheept is ook al zoiets. We moeten zo nodig en we willen te vaak, te veel en de hooivork is in het geheel verdwenen. Competenties versus competities, de beste onder zijns gelijken, het streven naar het volmaakte en falen in plaats van stralen. Noem mij maar gerust een ‘ouwe zeur’ die ouwe lullen heb ik reeds naar voren gebracht. Niet hoofdschuddend achter dit apparaat, hooguit wat letters die woorden gaan vormen in zinnen veranderen. Waardoor de zin van zijn ogenschijnlijk weer een ander jasje heeft gekregen…