ver Wonder en

Het Stadshoudersloze tijdperk is genoegzaam bekend. Maar wat te denken van een wethoudersloze periode? In een tijd waarbij de een over de ander heen buitelt. En dat alles in het teken om het zo goed mogelijk voor de Stad Alkmaar voor elkaar te krijgen. Althans, dat zou de bedoeling zijn geweest. Maar, het liep weer eens iets anders. Ook daar kun je op voorhand vanuit gaan. Want de een gunt de ander nu eenmaal het licht niet in de ogen, een derde wacht geduldig af tot het moment waarop de niet zichtbare scheuren in breuken veranderen en slaat dan toe.

Op weg naar de volgende impasse, en de burgemeester kan niet veel meer doen dan de fractieleiders uitnodigen voor een gesprek. Stelt zich zichtbaar op om boven de partijen te staan. En of daar dan op termijn koppen kunnen worden geslagen, de spijkers liggen nu eenmaal op laag water. Maar de Kaasmarkt wordt weer geopend. Het Kaasmuseum maakt zich op om Alkmaars Goud te gaan omhelzen, de enkele toerist laat zich uitgebreid informeren en ook het weer doet er alles aan om de zon in het water te zien verdwijnen.

En onderwijl blijft het een kwestie van kloeten, terwijl kloeteren ook tot de mogelijkheden kan gaan behoren. De reddingsboeien die verenigingen en buurthuizen van de nodige steun kunnen voorzien, ook dat blijft een vaag- dan wel een vraagteken. Want er is geen wethouder meer die daar zijn fiat aan kan geven.

Geen wonderen zijn op korte termijn te verwachten.