Verwarrend…

Natuurlijk ben ik geen hemelbestormer, laat staan dat ik mijn licht laat schijnen over deez’ aardkloot. Maar als ik een vogel zou zijn, mijn kop tegen de wind en mijn vleugels constant in glijvlucht de wereld van bovenaf zou aanschouwen, weet ik niet of ik alsnog naar de optie zou willen solliciteren. En wanneer het vogeltje vroeg in de ochtend zingt, de nacht in glijvlucht over de aarde is gegaan en de ochtendstond een mond vol goud zou bevatten, is daar het licht dat zich gisteravond in Koekenbier alle kanten op liet slingeren. Een opdracht van Sophie en waar wij wat mee aan de loop zijn gegaan. Binnen weliswaar, de gordijnen dicht en de stralen balancerend voor de verschillende camera’s die op diverse sluitertijden waren ingesteld. Zo ver reikt mijn vermogen niet en het zijn juist de plaatjes die mij dan toch weer weten te bekoren. Waarmee ik wederom op de mijn bekende wijze er weer een draai aan heb weten te geven. Niet zozeer tegendraads, maar halsstarrig vasthouden aan het vermogen dat mijn toestel zo bijzonder maakt. Alhoewel daar ook het ene vergelijk met het ander meestal wat discussie veroorzaakt. Nu kan ik het in principe zo bont maken als dat mijn kleinood behaagt, het is simpelweg het zien van een iets dat ervoor zorgt dat niets als zodanig verandert in een iets. Waardoor het vastleggen van dat licht waar ik in eerste instantie nog geen idee bij had, alsnog voor een omwenteling heeft weten te zorgen. Zo eenvoudig kan het zijn wanneer je wat met licht gaat spelen, maar of de wereld om mij heen zich kan vinden in mijn plaat dan wel woord, dat is een ander verhaal…