Vol met…

Niets op het programma staand, kan ik me overgeven aan de orde van de dag. En de orde van vandaag is een wijze die mij geregeld aanspreekt: niets doen. Hooguit de kranten uitgebreid spellen, me druk maken omtrent een eindnota die de toegezegde premie teniet doet, nog een extra nabetaling tegemoet zien en dat alles in het kader van het wisselen van een energieverzorger. Het heeft wat weg van de zorg die door een grote mate van distransparantie er alles aan doet om de eigen bijdrage zo snel mogelijk te incasseren, opdat de gelden op de planken hooguit met een gering bedrag kunnen gaan toenemen. Want dat het om geld draait, daar is eenieder in Nederland zo langzamerhand wel van overtuigd. Althans, die mening ben ik in deze toegedaan. Niet dat ik veel te klagen heb, maar de snelheid waarmee de cijfers wisselen is bijkans niet meer te volgen. Het is dat ik mijn nummer bij de bank heb uitbesteed, het is ook sinds jaren her dat het loonzakje is verdwenen en straks weet ik niet betere dan wanneer een bewindvoerder in het spel van mijn leven komt, ik een volgend deel van mijn eigen verantwoordelijkheid kwijt zaal gaan raken. Zover is het gelukkig nog niet en eerlijk gezegd kijk ik ook bepaald niet uit naar die dag, maar wat in de schoot der toekomst verborgen ligt doet mij soms het ernstigste vermoeden. Dat het pluk de dag fenomeen een uitgangspunt dient te zijn, die overtuiging houd ik bewust voor me. Want stel je nu eens voor dat ik op een ander moment kwijlend, zijwaarts hangend in een rolstoel, met van onderen een gestreepte pyjamabroek aan en van boven in een te wijd vallend spijkerhemd de gang naar de tuin ga maken en er geen zinnig woord meer uit mijn mond komt, de verzorgende mij op een kindvriendelijke manier aanspreekt en ik wat aan het murmelen ben. Ik tel mijn zegeningen voor dit moment, sta stil bij het feit dat niets meer moet (hoewel daar de nodige vraagtekens bij te zetten zijn, gezien de zaken en taken die in huis van mij verwacht worden), dat van alles mogelijk hoeft en dat de dag van morgen zich leent om dit in ieder geval tot overmorgen uit te gaan stellen. En daar ben ik niet alleen heel handig in, maar heb ik ook een handje in ontwikkeld. Zo’n dag dat je je afvraagt: ‘wat voor weer is ’t vandaag in Den Haag”‘ en tegelijkertijd de wetenschap dat het net zo druilerig zal zijn als het weer dat zich in Alkmaar voordoet. De stad trekt mij niet, het boek weet me niet te verleiden, de computer is elders nog in ruste en ook het Staatslot laat nog even op zich wachten. Neen, geld maakt in de regel niet gelukkig, maar het is toch wel verdomde lekker wanneer je gelijk een Dagobert Duck kunt zwemmen in een zwembad vol met…