Waarachies loogies toch

Er was eens… maar zo beginnen verhaaltjes in de regel altijd. Wat te denken van: er is eens een samenloop van een omstandigheid geweest die ervoor heeft gezorgd dat wij op een dag als vandaag, niet geheel toevallig, samen komen vanwege het feit dat het net geen bruiloft is maar dat het daar wel alle schijn van heeft. Het heet geregistreerd partnerschap en of daar ook allerlei andere voorwaarden aan gekoppeld worden dan dat de standaard trouwerij voorspelbaar woordgebruik kent… dat is voor nu nog even afwachten. Maar dat geluk tot de gebruikelijke wensen gaat behoren….

EEN KLEIN VERHAALTJE.

Zal ik links, ga ik rechts, even stoppen, achteruit en vooruit maar weer naar voor. Maar dan moet ik even wachten voor die weg die niet veel later opdoemt. Een voorrangskruising zorgt ervoor dat ik de rem hanteer, het gas laat voor wat het is, en nadat de ander is gepasseerd bedenk ik opeens, dat het niet zomaar iemand was die ik liet passeren. Da’s schijnbaar loogies wanneer het een man met een baard blijkt te zijn die mij doet denken aan de baard van mijn vader. Maar die is een stuk korter en grijzer dan de rode baard en die kale kruin die ik net voor liet gaan. Hij gaat richting de Hoef. Maar hoe ver weg is het zicht dat mij voor ogen staat” Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met die haperende verwarming waar ik nogal last van heb. Want op koude zit ik bepaald niet te wachten, warmte heb ik nodig voor mijn lijf dat me geregeld in de steek laat. De teek laat van zich horen en ik weet dat dit aan alle kanten aan me vreet. Maar ik laat me niet klein krijgen, alhoewel het me vrachten aan energie kost. Warempel, loogies staat voor mijn deur en ik weet niet wat mij overkomt. Is dat vonkje dat ik denk te zien een vonkje dat mijn hart in vlam zet” Maar dat kan toch niet, daar komt geheid deining van. En de golven vanuit zee zorgden voor de nodige deining. Maar die deining met wat olie erop zorgden ervoor dat het een lichte golfslag werd en voor ik het goed en wel besefte, kwam ik zomaar op een ander pad. Mijn levenspad werd niet alleen doorsneden, maar bleek alras een pad voor twee te zijn. Een pad dat, als ik achterom zou kijken, de nodige hobbels en kuilen vertoonde, de nodige tranen heeft gekost, de nodige gelukkige momenten heeft meegemaakt, maar waarbij het ultieme het af heeft laten weten. Een herkenbaar verhaal voor velen, niet herkenbaar voor hen die op een ander moment dat ultieme geluk hebben gevonden.
Maar nu is het moment om vooruit te gaan kijken, nu is het moment aangebroken dat wij zwanger zijn en dat ik, jij, hij, wij en zij er getuigen van zijn geweest dat het pad dat jullie beiden nu hebt ingeslagen het ultieme levenspad voor jullie beiden zal worden en zijn. En dat op een dag als vandaag, de twaalfde juni 2018, een keerpunt in ons aller leven. Laten we daarop drinken, van de soepp proeven en een toost uitbrengen op ons aller geluk!
Amr, 12-06-2018,
wik.