Wat blijft, dat…

Soms komt het uit mijn tenen. Als een droge sinaasappel die tot de laatste druppel uitgeperst wordt. Waarbij de schilletjes als rafelrandjes dienst gaan doen. Geenszins Cointreau, laat staan een jus d’ornge die versgeperst uit de fles naar voren komt, een klontje ijs ’ter leringhe ende vermaeck’, opdat de zon kan gaan wedijveren met die oranje kleur die de sinaas van de appel onderscheidt. Ik bedoel maar, hoe ruimhartig dien je vandaag deze woorden te nemen? Eigenlijk is het door de kast dan wel doos van Kees O. dat ik deze inspiratie wens te delen. Want Kees ging ervan door met een sinaasappel die niet bestand was tegen het geweld waarmee deze geperst werd. Een enkele autoband volstond, een aantal autobanden deden de schilletjes kwaad en Kees ging er met zijn trofee vandoor. Opgeborgen in een kist, kwam een kast tot leven en niet veel later konden wij daar de gedroogde ‘vruchten’ van gaan plukken. Dat hij ons met open monden versteld deed staan, ook dat is een voldongen feit.

Ik zie vandaag als een ‘restverschijnsel’ van een nogal bewogen afgelopen week. Met hoogte- en de nodige dieptepunten, hetgeen vooral aan mezelf heeft gelegen. Het is als ooit Joop den Uyl stelde dat: ‘aan de ene kant, maar aan de andere kant…’ waardoor sprake zou kunnen zijn van een bepaald evenwicht. Een balans die 49/51 dan wel 51/49 op de weegschaal naar voren laat komen. En dan de vraag naar wat rest in het midden latend. Wat blijft dat beklijft en wat verdwijnt gaat vaak door het afvalputje, maar voor vandaag is het stadswerk dat de voorkeur geniet. Daar doe ik het vandaag mee en voor de rest… c u tomorrow!