Winterbloemen (met ijs!)

Het is altijd een kwestie van afwachten. Wat Jos nu weer aan zijn palmares weet toe te voegen en waar hij, in gedachten, zijn cast weet te formeren, zijn keuze naar voren brengt en met een verleden waarbij ijsbloemen op het enkel glas uit het verleden, zorgen voor winterbloemen. Waar de adem van de kinderen die op zolder sliepen, voor wolkjes zorgden dan wel de ijspegels die ’s morgens te ontdekken waren aan de rand van die wollen AaBe deken. Maar wanneer het hem lukt om een stuk van een toneelschrijver in handen te krijgen die zijn pen doordrenkt met vitriool, kan het niet anders dan dat de uitvoerenden hier met het nodige venijn mee aan de slag gaan. En dat is meer dan een compliment waard, dat is spel op het niveau van de professionals en de wetenschap dat dit ‘slechts’ (semi)amateurs zijn die de teksten van de nodige lading weten te voorzien, in een decor dat er niet om liegt gevangen in een lichtbeeld dat alle recht doet aan de voorstelling, is het jammer dat het aanwezige publiek het in belangrijke mate laat afweten. Een zaal die wel geboeid, maar weinig reactie naar voren brengt.  Naast het gegeven dat de zaal mogelijk door een bepaalde schroom, dan wel een genieten in stilte, de vele woordspelingen en het onderliggende al eerder genoemde venijn, het spel van een diepgang voorziet, waar menig professional jaloers op zou kunnen zijn. Dat dit niet alleen een kwestie van de teksten van Peer Wittenbols, is het zeker de kracht van de regisseur Jos Salari die dit aan zijn spelers weet te ontlokken. Diepgang en ontroering, vuilspuiterij en ontzetting, vuilbekkerij en bewogen levens, de rouw om het nooit geboren kind, de kindjes van een ander die niet veel meer hebben te verwachten van de toekomst dan een vorm van schuldsanering, een dode zwaan waarbij de metafoor dat zwanen voor altijd een levenslang paar zullen zijn, maar door de dood van de een mogelijk een vroegstondig overlijden van de overblijver alsnog zorgt dat de rouw niet alleen verwoord, maar ook manifest wordt. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld wanneer het Pluusj betreft. En natuurlijk is het afwachten wat ons nu weer wordt voorgeschoteld. Maar dat het spel van Babette Groot, Greetje Danner, Dewey Kraayvanger en Ingeborg Kramer boven alle twijfel verheven is, dat is niet alleen een constatering, maar stomweg een feit. En wanneer de rol van die dode zwaan is uitgespeeld mogen zij zich gerust met de overblijvende veren gaan tooien!