Wissel

In absolute zin zijn nu eenmaal bepaalde zaken onontkoombaar. Het feit dat je belasting dient te betalen, het simpele feit omtrent het ademhalen, een hart dat klopt en gedachten die met je aan de loop gaan. Om van al het andere maar te zwijgen, het plassen dat je doet, het ontlasten dat je beweegt om van een toilet gebruik te maken, het poetsen der tanden en het geregeld gebruik maken van al die geneugten die het leven je kan bieden. Van de zaken die je op zijn beloop laat, de keuzes die je op voorhand maakt en het feit dat door een samenloop van omstandigheden je met zaken wordt geconfronteerd, die boven je kunnen uitgaan. Het oplossen van problemen van alledag, het uitkomen met je inkomen of met de wegen die je ontdekt op je pad van avontuur. Het zoeken naar een bepaald evenwicht, het uit balans zijn van dat veronderstelde evenwicht, de daden je je pleegt en het voornemen dat de mist in gaat. Om maar eens wat voorbeelden de revue te laten passeren. Waardoor de toon voor deez’ dag is gezet en het afwachten is hoe het verdere verloop zal zijn. Misschien dat je je zaken permitteert, die je budget eigenlijk te boven gaan, waar een doodlopend krediet voor even soelaas biedt. Een bolide op elektriek met een mogelijkheid om daar ogen constant op gericht te laten worden. Een afgedankte stoel die nog langer binnen mocht blijven omdat deze zo lekker zit. Zat nu. Spuugzat bij wijze van spreken. Ducttape niet langer verantwoord was en de veronderstelde draad was versleten. Of die vervanging die mij morgen wacht, het riedeltje dat verdwijnt, de hechtingen die op termijn worden verwijderd en de mogelijkheid om dit keer dat apparaat, mijn klapkast wel mee naar huis te mogen/kunnen nemen, nu de batterij op de laatste benen loopt. Waardoor mijn eigen bijdrage als sneeuw voor de zon zal gaan verdwijnen en ik me over al die duizenden euro’s die deze ingreep met zich meebrengen, niet langer druk hoef te maken. Het voordeel van een verzekering, het nadeel voor al die anderen die aan mijn klapkast bijdragen. Ja, ik kan niet ontkennen dat ik me daar de laatste dagen toch wel enigszins druk om maak. Zal blij zijn wanneer ik morgen weer thuis ben, me opmaak om 10 hele dagen geen vehikel te mogen besturen, mijn pillen weer gewoonweg slik en de orde van de dag weer op te pakken…