Zo heerlijk rustig…

De een heeft zijn bootje op het droge, de ander supt zich een slag in de rondte en een derde laat zijn motorboot eindeloze rondjes draaien. Iets verderop zijn jongeren op stepjes waaghalzende toeren aan het uithalen, een moeder op skeelers die een kinderwagen voortduwt, een ouder persoon die gebruik maakt van zijn mobiel en al de balorigheid geen blik gunt, hooguit gebiologeerd naar het schermpje staart.

Jongeren, niet anderhalve meter waardig samenscholen, een meisje dat een overmoedige jongen van haar wegduwt en een oudere die met open mond van verbazing dit geheel aanschouwt. Die oudere? Dat ben ik! Zomaar een zondagmiddag in de Groene voet, waar toestellen staan opgesteld om de voorbijganger uit te nodigen om van deze attributen gebruik te maken, fietsers die er alles aan gelegen is om met een razende snelheid alsnog voor de beeldbuis plaats te gaan nemen, bar-b-ques die overuren draaien en het geestrijk vocht dat niet aan te slepen valt. Zomaar een willekeurige zondag, waarop bewolking in eerste instantie de hemel grijst maar allengs het blauw van zich doet spreken. En wanneer de zon zich stralend aan het firmament manifesteert, heeft het er alle schijn van dat een vakantie in Nederland geheel en al op zijn plaats is. En ik heb door mijn hoofs heen flarden van teksten van diverse oude liederen, gelijk ook deze zinnen waarschijnlijk ‘uit het leven gegrepen zijn…’ Zo heerlijk rustig, en de kont van het paard en een rijtuigje dat in de verste verte niet te vinden is. Dan wel iemand die zijn hart op Katendrecht verloren is, in een woning in de Delistraat en zich door vleierij liet bekoren.

Ria die het gras kortwiekt, de gewaagde opmerking om weer eens in de spiegel van de kapper te gaan kijken en waar ik in zekere zin het ontbreken van een bepaalde couleur locale constateer, zijn het juist de beelden van vandaag die er alleen vandaag toe doen, opdat morgen… is het gewoon maandag!