Een spelletje doen.

De vier mannen doen een volgend spelletje. Ze zijn er net uit wie de grootste heeft, en dan doel ik op hun mond. Je zou bijkans iets anders kunnen gaan denken, maar de een kan ‘m niet zien, de ander schaamt zich voor zijn kleine, de derde is al vaker de lul en de vierde is besneden. Al met al een bonte avond en waarschijnlijk wordt het binnen zitten hen te veel. Buiten steekt een storm op die uitgroeit tot orkaan kracht en toch besluiten zij om buiten te gaan spelen: neen golfen is aan hen niet besteed en zij besluiten met een mes landpikkertje te gaan spelen. Dit keer met een blinddoek voor hun ogen, opdat zij in den blinde moeten gaan werpen. Zonder dat de buitenstaanders die bewust zijn uitverkoren, hun mond open mogen doen, die geen enkele aanwijzing mogen geven en waar zij tasten in het duister, is zelfs met de ogen dicht geen enkele koning te bekennen.

Maar dan blijkt het volgende. Geen van allen is van plan om dit keer eerlijk te gaan spelen en het zijn de draadjes die achter de blinddoek naar hun oren leiden die hen verraden. Niemand heeft enig idee waar het noorden zich bevindt, zo ook geen idee omtrent het westen, oosten en het zuiden. Ze doen maar wat en hebben van zichzelf de overtuiging dat zij alles wat ze doen met de beste bedoelingen naar voren brengen. Helaas kun je nu eenmaal niet iedereen tevreden stellen en dat menigeen het slachtoffer wordt van hun spelletje, ach in een wedloop om de macht schijnt veel tot de mogelijkheden te behoren.

Geen van hen kampt met zijn moreel kompas dat ronddraait als een dolle en wanneer die ene met die grootste mond stelt dat het vaak ‘collateral damage’ is, weten de anderen zich gevoed omdat daar geen vertaling voor nodig is. Zij zien hun macht simpelweg als een spelletje waarbij het uiteindelijk gaat om de opbrengst. En waar hun burgers lijden, zijn zij overtuigd van hun leiderschap.

Zij hoeven zich niet te houden aan (inter)nationale spelregels: zij handelen simpelweg naar bevinden.