Zonder naam

Vandaag geen lotusbloem, laat staan iets anders dat mogelijk niet tot de verbeelding spreekt. Ik doe vandaag een beroep op uw eigen interpretatie, hetgeen een mooie afsluiting kan zijn van deze maand. Zonovergoten in zekere zin, hijgend en puffend en kannen vol limonade die gratis werden verstrekt. En een opvallende hoeveelheid aan familieberichten, veelal om kond te doen van de tijdelijkheid van een mensenleven.

En wanneer die schlager door de geluidsboxen schalt, weet eenieder dat het wederom de hoogste tijd is. Wordt op de drempel toch nog een glas met inhoud verstrekt, worden de rekeningen opgemaakt en blijkt er meer genuttigd te zijn dan op voorhand was gerekend. Op de pof gaat lang niet meer zo vaak op, als in het verleden nog weleens werd gedaan.

Consumptie besteld, direct betaald en de vraagprijs doet tegenwoordig menig voorhoofd fronsen. Want een verhoging van drie procent wordt nog eens van een paar procenten voorzien. Met dank aan de man die het als vrijgezel soms vrijgezellig met zichzelf kan gaan vinden…

Het genot, of dit nu een frisdrank betreft dan wel een verantwoord glaasje water, de euro’s dienen nu eenmaal een ander doel dan dat de gemiddelde mens voor mogelijk heeft gehouden. Wanneer iemand anders een andere vinylplaat op de draaitafel legt, schalt opeens ‘breng eens een zonnetje onder de mensen’ door die eerder genoemde boxen.

En daar dien je je dan maar weer bij neer te leggen. Terwijl elders de vlam in de pan te ontdekken valt en Henk Wijngaard diezelfde vlam door zijn pijp laat gaan, komt de Zangeres zonder Naam tot de ontdekking dat voorzichtig rijden gepaard kan gaan met denken aan haar. Waarbij de Band zonder Naam ook nog een duit in het zakje denkt te kunnen doen. Jan en An werken aan hun wederopstanding, ook Willeke laat van zich horen en de huizen die zich richten op de mensen met onmogelijkheden, zingen luidkeels mee, om niet veel later weer te verdwijnen in de gaten van hun geheugen.

Collectief erfgoed in zekere zin en waar Ria Valk ooit met worstjes liep te pronken, zijn het nu dikwijls halzen die doen denken aan Kalkoenen in afwachting van de slacht. Dat neemt niet weg dat de beelden van vandaag, genomen in Magnushof waar Moeder Corry zo’n vier maanden verbleef, zich opmaakt om weer naar haar eigen huis te gaan. En dat brengt in zekere zin het concrete van haar val, in abstracte zin naar voren. Eigenlijk een soort van eerbetoon, hetgeen haar toch nog de nodige schade heeft berokkend. Was het alleen maar door het korte termijn geheugen, dat wel degelijk een klap van het totale gebeuren heeft meegekregen…