3 x = aanrecht.

‘Drie keer is aanrecht!’ Oprecht liet hij de zaken voor wat zij waren. Achter hem klommen de ratten tegen de kademuur omhoog. Niet dat hij daar veel belangstelling voor had, zijn handel was ook al zinkende. En in de voorspoed die hem ooit zo makkelijk afging, liet hij zich zelden ringeloren door tegenspoed. Het zal wel weer een bedoeling hebben en hij schikte zich eenvoudigweg in het lot. Ook de loterij liet het de laatste tijd met grote regelmaat afweten, hetgeen hem toestond om andere plannen te gaan ontwikkelen. En dat het aanrecht hem mogelijk zou wachten, de rol van huisvader leek hem ook weleens aardig. Niet dat hij zich zo vaak bemoeide met de opvoeding, maar van voeding wist hij wel het een en ander. Een eitje bakken ging hem makkelijk af en voor een handvol pannenkoeken draaide hij ook zijn hand niet om. Even een diepvriespizza in de oven schuiven, een sigaret of twee onderwijl rokend op het balkon, een biertje in de hand en weg waren al zijn zorgen. De rook bleef dit keer hangen rond zijn hoofd. Een vreemde introductie”! Dat valt waarachtig wel mee. Sommige mensen zijn nu eenmaal in staat om met bepaalde gezegdes een andere draai aan het geheel te gaan geven. En dan doel ik met name op Erwin Olaf, die immer in staat is om zich te vernieuwen, groter te groeien gelijk een slang zijn voorgaande huid laat voor wat deze was. Je dient nu eenmaal de tijd de tijd te gunnen om terug te blikken waar je in die andere tijd overtuigd van was. Retrospectief in een ander daglicht, een ander kader en de lijst die rond dit geheel is komen hangen. De kleur een rol laten spelen terwijl het zwart/witte weinig grijs toestond. Prikkelen met een glimlach, sardonische grijnzen die de man kleuren, de clown die het af laat weten en de kans die je loopt om op het plaveisel terecht te komen. Simpel op je bek te gaan. En dan weer gaan krabbelen, mensen om je heen verzamelen die niet te beroerd zijn om kritiek te leveren en in jouw streven naar het volmaakte je attenderen op een enkel puntje dat je schijnbaar over het hoofd hebt gezien. Je besluit om daar verder niets meer aan te gaan veranderen, zoals ook die muurschildering bij de schilder dat ene vlekje heeft laten zitten. Waar hij niet aan ontkomt is om daar anderen op te wijzen, waardoor het vlekje bij de ander in grootte toeneemt. Had hij zijn mond gehouden, was het die ander totaal ontgaan… perfectie versus imperfectie. Dat is de kracht van die ene mens en de zwakte van de ander. Waar die ander dan weer mee aan de loop kan gaan en het tegen de persoon kan gaan gebruiken. Want wij wijzen nu eenmaal makkelijker naar de ander, dan dat we de vinger op de eigen zere plek gaan leggen. Dus wordt het vandaag wederom een selectie van de beelden van gisteren. Wat zwart/wit uit het fotomuseum en de kleur van het GEM. Maar of dit volstaat in de samenhang van de introductie…