4 mei

Vandaag een dag die zich niet laat lenen voor uitbundige berichten. Dodenherdenking op wederom een lege Dam, twee minuten stilte die in de huiskamer worden doorgebracht Nooit bij leven de vraag gesteld hoe onze ouders de oorlog zijn doorgekomen, wat die duistere jaren voor hun hebben betekend, hoe zij de bevrijding hebben ervaren en of er in de familie ook doden te betreuren waren. Een gemiste kans als het ware.

Maar herdenken doet ook nog een ander beroep op mij, in die zin dat nog steeds oorlogen meer regel dan uitzondering zijn, dat ook nog steeds veel willekeurige mensen het leven laten en dat de dood op deze manier nog steeds van zich laat horen. Vluchtelingen die verdrinken in een zee en anderen die verdrinken in eenzaamheid, leiders die slechts getallen zien en niet meer stil staan bij het feit dat ieder getal een levend wezen betrof, de radeloosheid die het aflegt tegen de redeloosheid van een regiem, de demonstranten die met scherp afgeschoten kogels alsnog slachtoffer worden doordat machthebbers in hun bestaan worden verwond. Hoewel van die verwondingen in de regel niet veel zichtbaar is.

Stil staan na een jaar waarin het hele land dan wel de wereld al een poos stilstaat. Waarbij geregeld is geprotesteerd omtrent de besluiten die de regering heeft genomen. Waarbij de vrijheid van menig recht niet direct zichtbaar is geworden en wanneer dit wel zichtbaar werd er hardhandig werd opgetreden. Actie en reactie waarbij de gemoederen hevig opliepen en de straat dan wel het plein het moest ontgelden. Waarbij gewonden vielen en doden te betreuren waren. Ook dat kan worden herdacht op die bijzondere vierde mei in 2021. En waar ik voorwaar het zwijgen toe doe.