72!

Wanneer het ruwe bolster de blanke pit verdrinkt, wanneer het zaadje besluit te ovuleren en het ei zich opmaakt voor de spiegel zonder sprong, wanneer de narcist besluit om een crocus te gaan worden en een daffodil de kans krijgt om met batterijen aan de loop te gaan, verkeert de schrijver dezes absoluut niet in een kennelijke staat van verwarring. Daar denken een vorm is van doen, dat nalaten veelal in het teken van verscheiden staat, een delver zich niet alleen toelegt op het zoeken naar botten, dat veelkleurigheid niet altijd gepaard gaat met rooskleurig zijn, kan het haast niet anders dan dat de wereld ergens op zal gaan houden met bestaan. Alhoewel ik daar op dit moment absoluut nog niet van overtuigd ben.

Zo’n douche kan inspiratie geven, kan de huid doordrenken met gevoel, laat langzaam zaken door het putje glijden en als het dan niet anders kan, is daar altijd nog de mogelijkheid om aan het zijn te ontsnappen. Zo eenvoudig als ik het hier nu stel, zo moeilijk kan het voor de ander zijn om iets van dit te gaan snappen. Hetgeen ook de bedoeling is. Tenslotte komt ook deze maand weer langzaam tot een eind en wanneer de zaken zich voordoen als zij doen, valt er weinig aan bij te sturen. Zelfrijdend vormt de toekomst en wanneer muziek in de oren klinkt, kunnen het de oortjes zijn die het niet af laten weten. Wat horen, zien en zwijgen ooit te berde hebben gebracht, ook dat valt nog steeds te raden. Voor je het weet val je van je voetstuk af en wanneer de vogels twinkeleren, is het de twinkeling in die gesloten ogen die uitsluitend doen vermoeden dat de ander in een andere wereld is komen te vertoeven. Om maar weer eens een gotspe naar voren te brengen!

Ik heb er weer zin in om nog eens de absurditeit van een bestaan te gaan aanschouwen. Doe daar absoluut en sowieso mezelf een groot genoegen mee. Want draait mijn wereld niet alleen om mij, mezelf en mijn schaduw heen?! Ben ik mezelf wanneer ik in droomland verkeer en de bordjes met aanwijzingen wederom laat voor wat deze zijn?! Aanwijzingen die verwijzen naar die andere mogelijkheden die waarlijk onbestaanbaar zijn. Het penseel dat de kwast streken laat uithalen die geen ander ooit zal kunnen begrijpen. De vorsers daargelaten, de waanvoorstellingen uit een ver verleden, de padden die in paddo’s veranderen en voor je het weet loop je met een trechter op je kop een tunnel in, om het schemer elders te gaan aanschouwen.

Is de vraagbaak verandert in een vergaarbak, wordt de soep in een heksenketel van geweld ondergedompeld en wanneer een bot, een been, een arm dan wel een hand vergeefs om aandacht vraagt, blijkt die kale kikker verandert te zijn in pluimvee van diverse aard. Aardig voor de een, hartstochtelijk ongelukkig voor een willekeurige ander. Zo’n zondag waarop de bladeren nog groen aan de takken hangen, de herfst er alles aan probeert te doen om het dekblad te verkeuren, de pruimtabak aan een mondhoek hangt en het grijs van tanden de grauw van deze dag tracht te vergoelijken. En dag waarop de ogen elders op gericht zijn, het blauw dat de zon overmand, het geel dat doet verwelken en het rood dat ene M. ooit als uitgangspunt heeft genomen. En waar dit alles toe zal gaan leiden?!

Ik was in Rotterdam, kwam daar Joost (die het mag weten) tegen en besloot op zijn unieke wijze met mijn woorden aan de loop te gaan. Swarte is zijn achternaam en naast het witte in het vooruitzicht: wij delen iets wat een ander misschien is ontgaan. 72 jaar en daardoor van 1947!