Vreemde gast

Zo bijzonder is het niet. Althans, wanneer ik de welingelichte bron buiten beschouwing houd. Nu is het zo dat wanneer ik mij in een andere omgeving bevind, de weeromstuit dikwijls een rol kan gaan spelen. Indien ik mijn opwachting maak en anderen mij herkennen, van een moment dat reeds een tijd geleden moet zijn geweest. Waar ik voor mijn gemak dan een aantal jaren onder versta. Dat betekent waarschijnlijk dat mijn middellange termijn geheugen nog aanwezig is en dat ik over mijn korte termijn geheugen zelden hoef te klagen. Hooguit wanneer ik wat selectief ben: een vorm van het wel weten maar op dat moment de voorkeur geef om het daarbij te laten. Niets menselijks is mij immers vreemd en wanneer anderen opmerken dat ik een ‘vreemde gast’ ben, laat ik deze uitspraak bij hen die dit zo uitspreken…

Niet dat zij deze opmerking met mij zullen gaan delen, eerder ietwat besmuikt komt eerder aan de orde. Het zij zo en wanneer mensen dit doen zegt het meer over hen dan over mij. Ik voldoe nu eenmaal net altijd aan de gangbare normen, voel mij daar wel bij en kan niet nalaten mijn schouders op te gaan halen. Zo eenvoudig wil en kan ik zijn, en toch stoort het mij enigszins. Komt je dit bekend voor, je zult nu eenmaal niet de enige zijn en wat is leuker dan achter de rug van de ander om opmerkingen te maken.

Over haardracht, kleding, kunst desnoods. En wanneer het dit laatste betreft, voor vandaag wat bijzonders op dit berichtenblog. Want wat ik kan delen is vaak niet veel meer dan de foto’s die ik heb vastgelegd. Laat staan dat mijn woorden tot nadenken zullen stemmen. Want dat wat ik gisteren te berde heb gebracht is veelal tekenend voor de grilligheid die zich in mijn hersenen voordoet. En ook die constatering kan ik beter zelf doen dan dat daar een gestudeerd iemand een uitspraak over doet. Hooguit dat Sigmund mij in deze zou kunnen helpen…