Aandacht…

Niet dat ik verlegen zit om aandacht. Hoewel het daar alle schijn van heeft. Gisteren een uitgelezen dag voor een bezoek aan ’t Schip, een tosti en een drankje in de Prael, een uitgebreide rondleiding in datzelfde Schip en een jongedame die met verstand van zaken het geheel in het Engels verzorgde. Plaatjes schieten, een krotwoning uit de Jordaan gebouwd in een zeecontainer en de opgang van het Socialisme wat tentoon gesteld werd. De arbeiders die in de gelegenheid werden gesteld om van nieuwbouw gebruik te kunnen gaan maken, de Amsterdamse School met vele voorbeelden, waardoor een zekere verheffing van het (werk)volk tot stand wist te komen. Arbeiders met hun noeste arbeid aan het einde van de dag zich mochten overgeven aan een beperkte welverdiende rust, na zo’n 14 uur gewerkt te hebben.

En de nostalgie die zich her en der in de ruimtes voordeed: de naaimachine, de lampen, het bestek, de borden en de schalen, alles van een eenvoud waar Blokker vandaag de dag ook nog goede sier mee zou kunnen maken. De bedden een stuk kleiner, de portretten die door middel van fotografie van die eenvoud getuigden, de plee die werd vervangen door een simpel toilet, de stank die verdween en de vliegende tering die ervoor zorgden dat lijders aan deze ziekte van de zon gebruik konden gaan maken. In de Zonnestraal, een oord in de buurt van Hilversum dat voor verpaupering si behoed en wat nu meer een culturele aangelegenheid is geworden. Een verantwoorde bestemming heeft gekregen nadat jarenlang weer en wind en ander klimatologische omstandigheden dar hun verwoestende sporen hadden achtergelaten. Niet meer geheel van deze tijd, maar wanneer je je een voorstelling probeert te maken hoe de mens, met vader en moeder en gemiddeld zeven kinderen aan de heidenen waren overgeleverd…

Palmpjes onder de luifel met straalkachels aan en Norbert die om een praatje verlegen zit. Zijn hondje als blikvanger, zware shag als troost en de Guinness die hij zich geregeld goed laat smaken. En dan.. de eerste druppels vallen nog wel mee, de akoestiek doet er weinig toe en het verkeer dat zich kenmerkt door automobielen, scooters en de paraplu die tevoorschijn wordt getoverd. Helaas, die van mij in Alkmaar gelaten en dan op naar de echte Chinees. Het Damrak oversteken en ik glijd spontaan over een niet zichtbare drempel uit. Patsboemdiejee Bruno die mij zijn helpende hand biedt en het bloed daar kruipt waar het toegang heeft. Onder mijn knie wordt een rode plek zichtbaar en dan moeten we nog gaan eten, op naar het toilet, improvisatie met wc papier en het bloed dat door de verdunners het verdomd om te stoppen. Blijf langdurig op het toilet, Bruno ongerust vraagt hoe het mij vergaat en niet veel later probeer ik het rood naar roze te laten kleuren. En dan te weten dat ik met die doorbloedde broek ook nog eens met de trein huiswaarts dien te keren. Een bijzonder afsluiting van een meer dan bijzonder gelukte dag.
Maar thuis valt het Ria op dat mijn linkerwang behoorlijk dik is. Zo dik dat zij zich daar zorgen over maakt. Het is dan ook geen gezicht wanneer ik met een half Frankenstein smoelwerk in de spiegel kijk. Een bezoek aan de huisarts die met naald en spuit de ontsteking te lijf gaat. De voorgeschreven antibiotica waarbij het de bedoeling is om de hele kuur af te maken en de suggestie om ook nog even bij de tandarts lang te gaan…

Zover ben ik nog niet, om 16.50 uur word ik daar verwacht en wat me dan weer te wachten staat… Een bijzondere dag, met een bijzonder eind met een bijzondere man waar ik toch wel op heb kunnen leunen. En dat mag ook weleens gezegd zijn!