Niet anders dan

Het is haast niet te doen: je ogen goed de kost geven. Hooguit wanneer een onverlaat (een vliegje) het in zijn of haar hoofd haalt om tegen je netvlies aan te rammen. En dan wordt het een tranendal, gelijk het leven voor sommige mensen een constant tranendal is. Anders wordt het wanneer Amsterdam op het programma staat: daar kun je ongelimiteerd je ogen de kost geven. Maar of dit ook van toepassing is morgen, dat is de vraag. Neem nu het voormalige houthavengebied, waar ongelimiteerd gebouwen uit de grond worden gestampt, hetgeen aangeeft hoe ver de grootte van Amsterdam in dat voormalige havengebied om zich heen graait.

Bouwen en hopen dat mensen daar belangstelling voor hebben, de infrastructuur wordt daarop aangepast en voor je het goed en wel beseft wordt er gesproken over een metro die tot IJmuiden kan gaan reiken. Waar Schiphol niet veel meer wacht dan een lijn die zich van Mokum tot aan die luchthaven gaat ontwikkelen. Vandaag dus een daggie met Bruno, die nog niet weet wat hem te wachten staat en waarbij Loetje als uitgangssituatie zal gaan dienen. En waar ik de laatste keer een poging heb gedaan om mijn ogen de kost te geven, zal het wederom een verrassing zijn met wat voor beelden ik straks huiswaarts zal gaan keren. ’t Is weer eens niet anders…