Achttien ben ik

Het was oorspronkelijk een rijwiel met hulpmotor. Solex en Berini waren elkaars concurrenten en draaiden met rollertjes het wiel rond. Een eitje (Berini) had minder succes dan de Solex. Solexraces met leren jassen en potjes als helm op het hoofd, worden jaarlijks in Akersloot uitgenodigd om daar een race te houden. Tegenwoordig is het bijkans ondoenlijk om de huidige fietsen nog als zodanig te herkennen, scooters hebben die plek ingenomen en waar het onderscheid tussen een snorfiets en die brommer zich voordoet, is het hooguit het plaatje aan de achterkant dat ervoor zorgt dat het onderscheid zichtbaar wordt. Geel en blauw, met en zonder helm en het opgevoerde vermogen, dragen er zorg voor dat de zorg met de ongevallen worden opgezadeld. Waarschijnlijk ook een gevolg van de huidige economische toestand. Voor een goede 3000,00 euro rijd je op een knap vervoermiddel.

Anders wordt het wanneer de E-bikes ook een deel van het kapitaal weten weg te snoepen: voorwielaandrijving, in het achterwiel net zichtbaar achter de aandrijfkettingkast en het ultieme van de E-bike de middenmotor. Waar Martin al een tweetal keren met zijn voorwielaangedreven Gazelle onderuit is gegaan, maakt Ria maximaal gebruik van haar middenmotor Amslod. Het omdraaien van de naam Dolsma staat garant voor dit type E-bike.

Kwam een gedicht tegen dat ik gisteren mocht voordragen aan de aanwezige leden van de DichtersKringAlkmaar. Een gezelschap dat zich kenmerkt door de leeftijd: gemiddelde leeftijd rond de zeventig, met een jonge uitzondering in de figuur van Rein. Maar voor het gemak houd ik het vandaag maar op een getal dat de zestig plus alle gelegenheid biedt om wat van die tijden af te smokkelen. Of desnoods ervoor te zorgen dat het oudste lid qua leeftijd heeft aangekondigd te stoppen met het dichten. Zij (Nina) is bezig met een transitie en probeert haar energie op een voor haar afdoende manier te gaan gebruiken. Daar heeft zij geen E-bike voor nodig, doet dit geheel op eigen kracht, hetgeen niet wegneemt dat ik in tijd ben teruggegaan: POEPEE DE CIRE, een nummer van France Gall. Vraag mij niet waarom ik deze titel gebruik in een gedicht dat zo’n ruime vijftig jaar teruggaat…

Hangen, in een tijd / de specifieke geuren / verdwenen rook / kringelend in een hoek / offers, Chinees of Indiaas / het haar wat langer / vettig een kraag. //
De kapper scherpt het mes, / de postbode legt / zijn cape af, Puch en / Mobylette braken / onvervalste rook uit: // de geuren van die tijd / vervolmaken / zwart / wit beelden: //
achttien ben ik / in / vijfenzestig.