Ach…

Zit er een beetje doorheen. Nu valt dat wel mee, maar het feit dat de tijd een rol speelt in de afgelopen tijd, dat is en blijft een feit. En wanneer dan weer dingen niet gaan zoals ze eigenlijk behoren te gaan, raak ik een beetje de draad kwijt. Natuurlijk is er ruimte genoeg in deze herberg, maar wanneer je dan ontdekt dat met het ouder worden ook de flexibiliteit aan het afnemen is, doet dat bepaald geen plezier. Een wasmachine die overuren draait, een droger idem, het zuigen van stof dat op de een of andere manier niet altijd even zichtbaar is, de maaltijd die in etappes genoten wordt, en daar tussendoor zelf nog wat activiteiten ontplooien, al met al is het toch een aanslag op mijn welzijn.

Zo, dat is er uit en wat de komende tijd nog te wachten staat is veelal in het verlengde van de interesses die ik zelf nog steeds bezit. Natuurlijk is het goed dat ieder zijn of haar eigen plan trekt, dat je met elkaar naast elkaar probeert om je eigen leven zodanig in te richten dat er sprake is van een gezamenlijk zijn, het individu op een tweede plaats komt en dat LIVA er alles aan gelegen is om zich optimaal en maximaal te manifesteren, alleen… speelt mijn leeftijd toch een rol in dit geheel.
Dan heb ik de neiging om me in mezelf terug te gaan trekken en wanneer het bed dan als opvangplek dient, ben ik toch die oudere man die niet geheel en al in staat is om aan zijn genoegens te voldoen. Een boek, de ogen dicht, een uitstapje desnoods in mijn brein en het fenomeen dat ik gisteren bij toeval ontdekte.

Waar ooit sprake was van ‘langharig, werkschuw tuig’ dat in de jaren zestig/zeventig van de vorige eeuw de maatschappij probeerde te ontwrichten, is er momenteel sprake van een revival op leeftijd, in die zin dat leeftijdgenoten zich tegenwoordig kenmerken door een gebrek aan ‘wilde haren’, dit hebben vervangen door zich te manifesteren met stoppelbaarden van een aantal dagen. Iets wat doet denken aan een wild verleden maar door de jaren des onderscheids nog steeds als ‘voormalige hippies’ herkenbaar zijn.

Opa’s in die zin dat zij hun kleinkinderen op termijn alsnog wat kunnen meegeven van die roemruchte tijd, nadat zij op een ander moment als eerbare burgers, ouders door hun eigen leven zijn gaan wandelen. De Puchs zijn vervangen door scootmobielen, snorfietsen zijn elektrisch en van kwalijke uitstoot is bijkans geen sprake. Met regelmaat naar de Apotheek om pilletjes te halen, de krant spellen en een spelletje als klaverjassen is voor een enkeling weggelegd. Een drankje erbij en letten op voldoende vochtinname, opdat de plaspil ook de gelegenheid heeft om zijn interne werk te doen, ziehier het beeld van de huidige hip!

En voor je het goed en wel beseft is daar die spontane ziekenhuisopname, nadat de klachten die al aanwezig waren de euvele moed hebben om zich zichtbaar te gaan manifesteren: een grauw gelaat, kortademigheid en het verhogen van de temperatuur, dan wel een mondhoek dewelke scheef wegtrekt en geen verstaanbaar woord meer uit de mond komt. Een spoedgeval met zwaailichten en een gillende sirene vliegt met een vaart door menig rood stoplicht en de betrokkene geeft zich over aan de ambulanceverpleegkundige die met een zuurstofmasker aan het werk gaat, onderwijl een infuus inbrengend…

Personeel van de Spoed Eisende Hulp staat klaar en voor de betrokkene het bewustzijn verliest… wordt de familie in kennis gesteld en worden de papieren van de DELA opgezocht, want… je weet maar nooit. Gaat door mijn hoofd, terwijl de droger rondjes draait, ik met deze masjien aan het stoeien ben en mijn gedachten weer op een enkel spoor terecht gaan komen. Ach, er zijn soms vervelender momenten!