Afwachten…

Waar begin je als je niet weet waar het eindigt” Bij waar waarschijnlijk. Om dan te eindigen bij een andere waarheid. Bedenk ik ter plekke, terwijl de zondag beslag legt op deze dag. Want ergens is het geheel ook begonnen, op een zeker moment in de tijd die ervoor zorgt dat een gebeuren wat wordt verondersteld aan het leven gekoppeld te zijn, een bepaalde mate van beslag heeft gekregen. Zon dag als zin dag een moment van bezinning wat dan weer kan worden gekoppeld aan het gezegde ‘besint eer gij begint’. Om niet veel later de vraag te stellen waar je ooit aan begonnen bent. Dat je wordt geconfronteerd met de achterkant, terwijl je in eerste instantie was gericht op een voorkant, met het nodige ongewisse. Of de vraag probeert te beantwoorden op datgene wat ervoor kan zorgen dat een rad voor je ogen wordt gedraaid. Zo’n dag zou het in principe kunnen zijn, ware het niet dat tot dit moment er nog geen sprake is van het mogelijke voornemen wat bepalend is voor het moment nu. Om over dat genoemde voornemen maar te zwijgen, de invulling te laten voor wat deze is en je verder niet druk te maken over dat wat in de schoot der toekomst tot dit moment nog schuil houdt in het ongewisse. Waarbij tijd en mogelijkheid eveneens een invulling ontberen. Neen, beter is om af te wachten wat zich voordoet en daar op te reageren dan wel te anticiperen. Waardoor deze inleiding er als het ware om vraagt een nadere invulling tegemoet te gaan zien. Waarbij ik op dit moment nog geen idee heb hoe deze dag verder zal gaan verlopen. Ik simpelweg afwacht wat er nog te gebeuren staat en er voor dit moment er betere aan doe om maar simpelweg te zwijgen, in nadere afwachting wat het volgende zal gaan brengen: het grote niets dan wel het kleine iets…