Alleen met woorden (III)

Hypothetisch zou je kunnen stellen dat het in de lijn der verwachtingen ligt om mij vrijdag a.s. huiswaarts te laten keren. En dat het her en der begint te jeuken, zal waarschijnlijk wel een psychische oorzaak kunnen hebben. Maar voor het zover is, mag ik wederom een volgend infuus verwachten, daar ik wederom begin te reageren op de vorige naald die is ingebracht. Maar desondanks is de laatste etappe aangebroken, nog een tweetal dagen hier doorbrengen en de nachten kenmerken zich veelal door wat lusteloos aan het televisiescherm te hangen, want veel bijzondere zaken kan ik in de regel niet ontdekken, behalve dan ’talkshows’, waarbij het veel weg heeft dat het ’talken’ als zodanig doet denken aan Zwitsal, niet alleen bekend van die speciale billendoekjes.

Pamperen zou een andere omschrijving kunnen zijn en wanneer ik in blijde afwachting ben om weer van de douche gebruik te kunnen maken, na mij allereerst heb weten te ontlasten, is het meer het uitje dat ik mezelf bereid dan dat het mij zoveel voldoening geeft om dat van het platte dak te schreeuwen. En wanneer er ook vandaag weer het een en ander te boren dan wel te slopen valt, is het NoordWestZiekenhuis op deze locatie onderhavig aan de grote plannen die niet alleen Alkmaar betreffen maar ook Den Helder in de vaart der volkeren weet voort te stuwen, kan het haast niet anders dan dat ik hier bericht van geef.

Bij gebrek aan andere informatie, want de gesprekken die zich op deze huidige ziekenkamer voordoen, zijn beperkt tot pijn, breuk, operatie, eten, drinken, naar de wc, naar herhalingen van zetten ten aanzien van het ongeluk, een volgend belletje van weer een ander, een pleidooi van de arts, een mogelijkheid om wederom iets van je te laten horen door wat weerwoord te geven, een snedige opmerking die niet direct in goede aarde valt en dan een optreden van Rick J, wiens dochter ik op de afdeling orthopedie heb ontmoet om mij weer te gaan resetten en voor je het goed en wel beseft breng ik een belangrijk deel van de ochtend door met niet veel meer dan kennis te nemen van uitgebreide telefoongesprekken, die mij eigenlijk niets aangaan en heeft het er veel van weg als dat je in een coupe van een trein zit die je van hier naar elders brengt en waar iemand in een niemand verandert…

Onbekenden en niet veel meer dan een voorbijganger in een specifieke situatie dewelke ervoor kan gaan zorgen dat ik voldoende stof tot nadenken heb om op termijn…