Alleen met woorden…

Goed, na een weekend te hebben doorstaan, maak ik me op om de gewone dagen van de week af te gaan strepen. En waar voorheen werd gevraagd of ik die dag al ‘gestreept’ had, kan ik nu rustig antwoorden dat het mij iedere dag wederom lukt om af te gaan. Het blijft wel een dingetje wanneer ik me met mijn rekje verplaats, de krukken staan me nog even in de weg, maar wanneer ik door iemand van de fysiotherapie wordt uitgenodigd om mijn dagelijkse bewegingen in gang te zetten, kom ik tot de ontdekking dat langdurig in bed verblijven ervoor zorgt dat het even duurt, voor die verstijfde spieren dat doen wat ik er eigenlijk van verwacht: in beweging komen. Stijfheid is een ding, stabiliteit een andere.

En wanneer ik me met beide krukken in beweging zet, de neiging om naar beneden te kijken inruil om recht vooruit te blikken, ik de pas er probeer in te krijgen na vele maanden uit de pas te hebben gelopen, een bocht weet te draaien om mij vervolgens naar een trap te begeven, heb ik geen marathon nodig om buiten adem te geraken.

Onderwijl maakt een lied van de Animal Crackers (de band zonder stekkers!) zich meester van mijn brein. Dat wil zeggen dat het lied onder de titel Glazenwasser zich opdringt, zeker met de woorden dat die persoon de ladder op en de ladder neer gaat. Roerige tijden in onzekere omstandigheden, het prikken van bloed heeft reeds plaatsgevonden, de afspraak met Medipoint vindt donderdagochtend plaats (een bed en een douchestoel), het eten dat me steeds meer gaat tegenstaan, niet door de voortreffelijkheid van dit eten, maar meer doordat waarschijnlijk door het nuttigen van antibiotica dit ook van invloed is op de smaak en mijn papillen weigeren zich bij deze situatie neer te leggen.

Behoefte aan iets pittigs, gewoon erwtensoep van Unox voorzien van Maggi en peper, sambal erdoor en de niet te versmaden Kippensoep van Ria die zich nu reeds in de diepvries bevindt, ik hunker naar het naar huis gaan, maar zal nog de nodige nachten hier verblijven. En onderwijl komen hier anderen op deze kamer, de een met een appendicitis, de ander met een gebroken pols en knie, een derde die probeert zo rap mogelijk naar huis te gaan maar dan weer afhankelijk is van mantel- en thuiszorg en de enige constante in dit geheel ben en blijf ik.

Maar ook mijn dag ligt in het verschiet, nog even bijten of op een houtje proberen te kauwen en wie weet…