ZO ’n JAAR!

Het is niet alleen een kwestie van passen, maar ook van meters maken. En zoals het er nu naar uitziet, kan ik me de aankomende week gaan verheugen om met behulp van krukken voorwaarts te gaan begeven. Toch blijf ik nog steeds in bepaalde mate in ‘beperking’, dat wil zeggen dat het infuus dat dag en nacht toegang heeft tot mijn lijf, gedurende deze week zich nog steeds in de achtervolging voordoet. Want de ene spuit met inhoud, wisselt de lege spuit weer af. En wanneer die lawaaimaker aangeeft dat het weer tijd wordt voor een volgende, er allerlei alarmen in mijn lichaam en buiten mijn lichaam afgaan, er signalen zijn dat de verregaande techniek ervoor zorgt dat ik ‘under control’ blijf, kan het haast niet anders dan dat aan deze cyclus mogelijk een einde komt en ik me kan gaan opmaken om weer eens gewoon een spijkerbroek aan te trekken, de huistelefoon te pakken om iemand op te bellen en er niet bij hoef stil te staan dat mijn Nokia weer aangeeft dat het handig is om mijn prepaid tegoed weer ‘up te graden…’

Want de mate van afhankelijk zijn van vele anderen doet mijn ego niet bepaald goed. Ego, wat dan weer te maken heeft met het ik van Wik, dat een behoorlijke tik in de afgelopen tijd heeft opgelopen. Het beperkt kunnen verzetten van mijn zinnen, het me onderwerpen aan voorschriften van anderen die verstand van zaken tentoon hebben gespreid, artsen en andere zorgverleners en de wereld buiten de muren van de verschillende organisaties die zich over mij hebben ontfermd.

Ziekenhuis en revalidatie, fysiotherapeuten en verpleegkundigen, co- assistenten en zaalartsen, schoonmakers en servicemedewerkers, rolstoelen en gatafvegers, looprekjes en slangen om mijn been te kunnen heffen, metalen en andere materialen die erin en ook weer verwijderd werden, een bacterie die dwars kwam te liggen, een andere bacterie die een sluimerend bestaan in mijn lichaam vond, zich nestelde en stilhield, de opiaten dei de pijnsensatie te lijf zijn gegaan en dan nachtelijke onrust die zich voordeed door beperkt in dat bed te kunnen woelen, het genot van een lauwe douche dan wel de kattenwas die zich voordeed.

dak uit zicht…

Tanden die niet altijd het genoegen hadden om gepoetst te worden, het snoepen en snaaien, de traktaties die zich hier in Den Helder voordoen, de aankondigingen van de overheid, het boosteren, het prikken, het aankondigen van een volgende lockdown, van vier naar twee gasten en het sluiten van winkels die het hadden moeten hebben van…

Een volgende andere Kerst, een jaar dat ten einde loopt, een jaar ook dat ik de rest van mijn leven zal blijven heugen, geen veerkracht dit keer maar mogelijk wel weer een ander jaar dan het afgelopen jaar.

Want zo een jaar wens ik niet alleen mezelf, maar zeker ook Ria te besparen!