Ietwat mistig.

Mistig buiten hoeft niet te betekenen dat het ook nog mistig is in mijn hoofd, hoewel het enigszins afhangt van de prikkels die zich in deze omgeving voordoen. En dat is een manier om beperkt tot de buitenwereld door te dringen, maar ook dat wordt dan weer beperkt door het zicht dat zich voordoet. Hetgeen dan weer doet denken aan een gordijn, dat de sluiers van het heden voor een deel door het verleden kan worden achterhaald. Want kijkend naar het traject dat voor mij ligt, de wetenschap dat bedrust de spieren absoluut niet staalt en ik mij als een oude man voortbeweeg, doet niet alleen de gemoedsrust deugd maar heeft veel weg dat de verpakking veroudert, waarbij de inhoud een andere vorm kan gaan aannemen. De buitenkant zich aanpast aan wat de binnenkant te bieden heeft, voor zover de binnenkant nog wat te bieden heeft.

Want ook die binnenkant kan het op termijn af laten weten. En dat gaat veelal via de weg der geleidelijkheid. Je hebt het niet door dat je dingen in de loop der tijd anders voorstelt dan dat ze in werkelijkheid geweest zijn, het verleden over het algemeen rooskleuriger wordt ingekleurd dan dat foto’s uit het verleden doen vermoeden, zeker wanneer dit zwart/wit afbeeldingen zijn. En wanneer ik dan deze foto’s momenteel onder ogen kom, dit vergelijk met de periode die momenteel naar een eind toe gaat, zie ik steeds meer kleur verdwijnen en daar het grijs en grauw van de afgelopen tijd verschijnen.

Het doet een beetje denken aan de foto die ik vandaag in de aanbieding, een soort overgang van helder naar wat mistig waarbij de horizon als het ware verdwijnt en toch weet ik dat daar ergens niet zichtbaar diezelfde horizon blijft wachten. Daar houd ik me vandaag maar aan vast, opdat het aftellen met ingang van vandaag kan gaan plaatsvinden…