Huid & beer en nog wat meer!

Het is iets met kersen. Op een taart, dan wel hoge heren die een rol gaan spelen, spreeuwen willen wel kersen eten, maar geen bomen planten, groene kersen worden rood, naar rijpe kersen klimt men hoog, en wanneer je niet veel beter weet te doen, kun je altijd nog met die pitten gaan kwatten. Dan heb je tenminste wat te doen, dan kan het geen kwaad om je genoegens te overdenken dan wel kun je een verhaal als van vandaag wel vergeten. Het heeft geen andere bedoeling dan enige informatie te gaan geven omtrent de aankomende toekomstige tijd.

Want stel je nu eens voor dat ik over een week, na de nodige exercities op het terrein van de fysiotherapie, het blijven slikken van de onderhoudende pillen, het doen van pogingen om met een pomp onder de douche te stappen, mijn ICD die van zich laat horen en wanneer dit totaal bij elkaar opgeteld ervoor kan gaan zorgen dat ik mettertijd…

Nog een week aan het infuus dat leidend is, het bewegingsapparaat dat na een reset van vele maanden weer langzaamaan op gang komt, gaan revalideren.
REVALIDEREN! En wel in de thuissituatie! Weliswaar nog met een bed in de kamer, een douchestoel en de mogelijkheid om mij met krukken dan wel een rollator zelfstandig voort te gaan bewegen. De trap op te gaan en mogelijk na de kerst… maar dat is dan weer een heel ander verhaal.

De beer die zich voordoet elders aan de horizon, maakt zich klaar voor de winterslaap, hoeft niet veel meer te doen dan op zijn overtollig vet in te teren, heeft geen last van coronakilo’s laat staan dat het hem een worst zal zijn wat zich allemaal buiten zijn hol voordoet, laat staan dat het politiek gekrakeel van de mensheid er bij hem toe doet, hooguit dat de gevangenschap die hij voor die tijd heeft gekend door de kunstjes die hij moest vertonen, hem niet in de kouwe huid is gaan zitten.

Waarmee ik wederom aangeef me op een pad te begeven dat afdwaalt van wat ik eigenlijk zeggen wil: over een week ben ik na ruim vier maanden weer:

THUIS!