Als de rook om mijn hoofd…

Wat heeft het voor zin om iedere dag opnieuw iets van mij te laten horen?! Dat ik koste wat het kost een teken van leven aan de wereld wil geven, dan wel dat ik me afvraag wie van mijn dagelijkse beslommeringen op de hoogte wil worden gehouden. Maar, ik doe er in de regel geen kwaad mee, ben over het algemeen welwillend wanneer er een reactie wordt geplaatst en ben zelfs niet te beroerd om zo af en toe mijn idee naar voren te brengen omtrent de toestand in de wereld, waar ik absoluut niet voor gestudeerd heb.

Maar in mijn dromen ga ik ver, soms veel te ver! Heb vannacht wederom een leerlingengroep aan elkaar voorgesteld door met ze aan het werk te gaan op een wijze die ik ooit in de jaren negentig van de vorige eeuw als een werkweek heb omschreven. Want hoe maak je contact en hoe krijg je een groep zo gek dat zij gezamenlijk tegen de begeleiders dan wel docenten op gaan treden?
De ene keer met een bonte avond in een Stay Okay huis (voormalige jeugdherberg), de andere keer door ze knotwilgen te laten zagen dan wel een roeitocht ergens in de polder, een opdracht omtrent het samenstellen van een drie gangen menu waarbij het gas is afgesloten en er wordt geimproviseerd en het de bedoeling is dat de docenten op een speciaal onderdeel worden getrakteerd in de vorm van een slaatje met als ingredient een blikje kattenvoer, dat zowaar nog smakelijk te verorberen was. Althans, ik heb er geen nadelige gevolgen aan overgehouden.

Hoe maak je van een aantal individuen een collectief en op welke wijze spreek je de niet zichtbare kwaliteiten aan? Door ze met opdrachten op te zadelen waarbij het ontdekken van de mogelijkheden als een vorm van leren kan worden beschouwd. En dat vond ik leuk en dat zou ik zo af en toe nog weleens over willen doen, maar…

het zijn mijn herinneringen die ik op deze wijze in mijn dromen tot werkelijkheid weet te brengen en op een ander moment als de rook om mijn hoofd zijn verdwenen!