Als de sodemieter (door elkaar…)

Voor de dinsdag staat er weer wat op mijn programma te weten een half uur fysiotherapie en de wetenschap dat met iedere dag in de toekomst mijn bed/stoel variant mogelijk wat dichterbij komt. Wanneer ik stel naar de ontmoeting met de chirurg die mij van een navenant litteken heeft voorzien uitkijk, zal een foto moeten uit gaan wijzen of er schot zit in mijn botgroei en er sprake kan zijn van enige belasting. Dat spieren gedDIJen door te gaan verstijven is absoluut ‘nicht im frage.’ Dat zij uberhaupt geDIJen daar is geenszins sprake van. En dat ik maar een beetje voor de kat z’n viool zit te schrijven, een zingende zaag is ook niet aan mij besteed. De woensdag in het verschiet en ik ben absoluut de leukste niet. Het heeft op deze afdeling veel weg van wat nachtkaarsjes waarbij de een uitzicht heeft op een mogelijk ontslag, terwijl de ander nauwelijks weet waar hij of zij aan toe Waardoor de dagen ogenschijnlijk langer duren dan de vierentwintig uur waar je van uit zou kunnen gaan, de Oxycodon enige verlichting in de nacht geeft en om zes uur vijftien buiten het licht aangaat opdat de bouwvakkers wederom als mieren het in aanbouw zijnde pand bestijgen.

En waarbij de courant weet aan te geven dat de bouw van het Revalidatiecentrum Magentazorg halverwege is. Of, om met andermenswoorden aan de loop te gaan: “de plek van het vroegere verpleeghuis Lauwershof transformeert langzaam maar zeker in een eigentijdse zorglocatie.”
Tot die tijd zal ik het nog moeten doen met die vijfdaagse werkweek, waarbij het klokje van 7 uur in de ochtend veelal eerder plaatsvindt…