Azteken aan de wand

Tekenen met taal. Azteken aan de wand. Waardoor een bijzondere dimensie kan ontstaan als teken. Voorheen was het spijkerschrift geliefd, alleen van een ontleding kan geen sprake zijn. Of de taal van de Egyptenaar ten tijde van Toetanchamon. Of Nefertite. De Dode Zee rollen, het Cyrillisch schrift van de Rus, het oude Latijn dan wel het veronderstelde Hoog Duits, de taal van een Neanderthaler, of het schrift van een vriend van mij, die de gelegenheid te baat neemt om mijn tekens van taal te omschrijven als een zaadje dat is geplant. Waar ik dan weer een vervolg aan ga breien, hoewel ik deze kunst niet machtig ben. Laat staan dat ik mij deze kunst eigen wil gaan maken. Neen, liever ga ik de door mij ingeslagen weg vervolgen, laat de dingen rond mij heen passeren, kan ik hooguit wat opmerkingen gepaard laten gaan van bemerkingen, opdat het voor de alleenstaande buitenstaander een woordloze brij van pulp kan gaan worden. Waarmee ik geen enkel blad vervuil, het onbeschreven blad daar laat waar het ligt en laat ik mijn licht desnoods door een zaklantaarn over het Perzische vloerkleed gaan, geknoopt en gemazeld door ijverige handen ver van hier. Waardoor het teken aan de wand alsnog naar de bodem van een rivier had kunnen gaan verhuizen… veel is zoals het dient te zijn en waar niet is, verliest niet alleen de keizer zijn kleren, maar komt ook de naakte waarheid aan het licht. Waarbij appel noch peer blijft gespaard, de banaan van ellende besluit om recht te gaan staan en zodoende afwijkt van wat gewoon is. Een kromkommer die scheef groeit en zich niet laat rechtbuigen, ondanks het feit dat het Hof van Appel hier een andere mening over heeft en er alles aan doet om een ellenlange Juridische weg voortijdig te verlaten. Tekenen met taal, met verhaspelde woorden, lettertekens die nergens op slaan en een vermoeden doen rijzen dat de Kunst van DaDa om de hoek te vinden is. Hundertwasser met negenennegentig luchtballonnetjes door Dijkstra zelfstandig opgeblazen en doorgeprikt bij zijn verkiezing tot politicus van het jaar. Een man die er niet voor terugdeinst om op nieuwjaarsdag blote kindertjes in het gras tot zich te nemen, met een stuk worst van de HEMA en vergezeld van een stukje reerug, een overblijfsel van die slachtpartij in de Oostvaardersplassen. Dansen op de rans van een bestaan, omdat wij hier niet in de gelegenheid zijn om te dansen op die vulkaan dewelke hooguit op een op gas brandend Etna fornuis in vuur en vlam gezet wonder. Want wonderen zullen zich ook volgend jaar opnieuw voordoen, was het alleen maar door die politici die het genoegen hebben gehad hun billen te branden en de blaren er voor het gemak maar met en zalfje hebben afgedekt. Een pleister had teveel vragen opgeroepen…