Morgen…

Altijd leuk wanneer kijkcijfers stijgen, volgers in aantal toeneemt en het aantal mensen dat een blik werpt op mijn blog zich niet nader laat omschrijven. Ik houd me daar eerlijk gezegd ook niet zo mee bezig, gezien de gelegenheid die ik iedere dag krijg om het een dan wel het ander van mijn schouders te werpen. Het voorziet voor mij in een bepaalde behoefte en het feit dat het ene meer mijn aandacht verdient dan het andere zal er ongetwijfeld mee te maken hebben. Een huis, tuin en keukenverhaal waar in principe niemand op zit te wachten, dat zich hooguit kenmerkt door het feit dat meer dan 3500 berichten het levenslicht hebben mogen aanschouwen en dat het niet eerder ophoudt te bestaan dan wanneer ik daar de brui aangeef. Tekenen met taal in een vorm van een levensteken. En dat met een waarschijnlijkheid die te betwijfelen valt. Niet dat ik daar enige moeite mee heb, mijn vingers dwalen als vanzelf over dit toetsenbord en waar het eindigt blijft ook voor mij altijd weer een verrassing. Kleurrijk allerminst, hoewel het ontbreken van plaatjes weleens een rol in dit geheel zou kunnen spelen. Van die plaatjes dien ik het geregeld te hebben. Maar niemand die mij dit kwalijk neemt, zelfs geen mensen die ik van een visitekaartje voorzie die mij weten te vinden. En toch blijf ik maar doorgaan, veelal tegen beter weten in. Zo ook vandaag, terwijl schoonzoon Vin een bus heeft aangeschaft, The Jolly Jumper gezien het feit dat een dubbele chevron de voorkant siert. En dat Klus en door veel weg heeft van een statement, gelijk ene Mark zich permitteert om niet naar de eindejaarsshow van een zekere Guido te gaan kijken. Hij heeft wel wat anders te doen dan zijn dubbele tong door de tong van een ander naar voren te zien komen. Dividend gaat nu eenmaal niet over een cent… om over zijn andere capriolen maar te zwijgen. Er is een volleerd illusionist aan hem verloren gegaan en het feit dat Henk van der Meijden er weer in is geslaagd het wintercircus in Care uitverkocht te krijgen, draagt een steentje bij aan het, bol van tradities vol staande Carre, een bijzonder cachet te geven. Circus. Nog zoiets. En waar ik nog steeds behept ben met een eenvoudig circus virus, tref ik het niet bijzonder wanneer dit om modellen gaat. Een enkel bedrijf dat de moeite neemt om een model op de markt te brengen, de vraag hiernaar is tanende en sinds Herman Renz op postzegels is verschenen, het failliet van deze onderneming is uitgesproken kan het niet anders dan dat de traditie die Circus Sijm reeds vele jaren in ere houdt, ook daar de ondersteunende sponsoren een rol in spelen en het met overige tradities in Nederland droevig is gesteld, kan ik niet anders zeggen dan dat mijn taak voor vandaag er weer opzit, dat een sombere wolk mij tot enige droefenis stemt en dat het morgen…