Gezegende leeftijd…

Sneeuw weg, kaarten weg. Ik ben uitgefrobeld. En wanneer ik het heb over frobelen, komt automatisch mijn voormalige kleuterschool in beeld, de Elisabeth van Calcarschool. Ik zie me nog zitten tegen een blinde muur aankijkend, voelde me in de steek gelaten door mijn moeder en waagde het niet om een blik om me heen te werpen. Waarschijnlijk omdat het allemaal vreemden waren waar ik nog geen aansluiting mee zou weten te vinden. Want met mij waren het allemaal kinderen die zich de eerste wijze lessen van het onderwijssysteem moesten laten welgevallen. Te weten dat ik tijdens mijn werkzame leven een belangrijk deel voor de klas zou doorbrengen, daar had ik eerlijk gezegd geen flauw benul van. Twee jaar daar doorgebracht, voor de overstap naar het lager onderwijs op de van de Leeuwschool. Met alle plussen en minnen van dien. Het zevende leerjaar en de verhuizing naar het Hoefplan. Een vast adres, een eigen slaapkamer, een vader en moeder die daar, met mijn beide zussen onder dat ene dak huisden. Een zolder die garant stond voor de nodige spullaria, een garage waar de automobiel zich kon koesteren in het geheel en waar het geregeld was dat op zaterdag de kraan openging om het voertuig in een glimmende staat van zijn te voltooien. Want er werd gepoetst, er werd door de kolenboer de kolen aan huis gebracht en ook de melkboer deed geregeld zijn ronde. Van een winkelcentrum was nog geen sprake, de kleien melkboer annex kruidenier Nooy deed goede zaken en op de fiets ging je veilig en het kostte bijna niets, behalve… het werd winter, ik hield niet van schaatsen maar was wel op het ijs. Op mijn fiets! En die fiets legde uiteindelijk het loodje. Toen ik echter naar een feestje moest, het had geijzeld, nam ik de fiets van mijn vader. En dat heeft hij geweten. Ik had niets gezegd, gleed onderuit en de trapper verboog. Met die fiets aan mijn hand glibberde ik terug naar huis en probeerde met de klauwhamer van mijn opa zaliger de trapper recht te buigen. Even had ik het idee dat mij dit zou lukken, tot het moment waarop de steel brak en de fiets niet van plan was om aan mijn verwoede pogingen gevolg te geven. En mijn vader”! Die was woest! Terecht denk ik nu, en waar ik mijn onschuld naar voren trachtte te brengen, had hij mij door. Dat mijn zakgeld een tijdlang achterweg is gebleven… Waarom dit verhaal” Over geruime tijd zal ook Liva zich aan een bepaald onderwijs systeem moeten onderwerpen. Net duidelijk is nu waar dit zal gaan plaatsvinden, in Nederland of.. Ook dan vindt een herhaling van het voorafgaande plaats, zal ik waarschijnlijk slechts een klein del van die ontwikkeling mee gaan maken. Want met mijn nu reeds gezegende leeftijd…