Niet bekoren…

Het overkomt me niet vaak, maar vandaag ontbreekt het mij aan enige inspiratie. Dat er in dit huis momenteel anders geleefd wordt dan een tijdje terug, zal mogelijk van invloed zijn. En waar ik mij letterlijk achter de krant kan verbergen, roept dit nu de nodige opmerkingen op. Dat opa de krant leest en dat Liva zich niet constant mag verheugen in mijn aandacht, zal zeker van invloed zijn, terwijl oma, papa en mama er alles aan doen om het moppie wel die nodige aandacht te geven. Waardoor ik mij, in zekere zin, wat overbodig voel in dit aandachtsgebeuren. Maar misschien ook doordat ik wat moeilijk met een meisje van bijna zes maanden oud kan communiceren, om maar eens een platitude naar voren te brengen. Ze brabbelt, vraagt op haar manier om aandacht, lacht en kijkt fronsend naar mij wanneer ik het mij permitteer om een raar gezicht op te zetten. Nu hang ik wel vaker de clown uit, maar de wijze waarop zij mij dan trakteert met haar verbaasde gezicht, roept bij mij de nodige vraagtekens op. Waardoor ik de neiging vertoon dan maar weer in mijn schulp te kruipen, me achter die krant te verbergen en de dingen te laten passeren zoals ze passeren. Waardoor geen sprake kan zijn van een mogelijke doorbraak, laat staan dat ik me wat ongelukkig voel in de rol die ik heb gekregen: opa. Want daar moet ik toch nog steeds aan wennen. En dan is een telefoontje in zekere zin een redding: dat wil zeggen dat ik om een boodschap word gestuurd. Niet dat ik met dit weer een genoegen beleef om naar buiten te gaan, het feit dat er enig gezamenlijk belang een rol in speelt, is de drempel die ik dien te slechten. Vooruit met de geit, op naar die zaak en zodra ik thuis ben… warme deken aan, een boek in de hand en gaan! Zonder banaan want ook dat ooft kan me geheel niet bekoren!