Van Rossem (zonder troost!)

Rienk Kamer en Jean-Paul van Rossem. Ooit een gouden beleggersduo voor de modale man. Panorama bood hen de gelegenheid om hun strategie uit de doeken te doen. En zij slaagden er voor een belangrijk deel in om kleine spaarders aan een gouden toekomst te helpen. Opeens waren zij weer verdwenen, waarschijnlijk omdat hun beleggingen absoluut geen windeieren opleverden. En wat betreft die kleine, huis, tuin en keukenspaarders: ook die zullen voor een deel hun gelden te gelde hebben weten te maken. Een verbouwing aan het huis, een extra duur uitgevallen vakantie, een vlet die een sloep werd, dan wel dat ij zich op de goudhandel hebben gestort, de glimmertjes voor eigen genoegen in een inbraakvrije kluis, dan wel die ene, dure en onvervangbare auto ingeseald in een afgesloten garage hebben neergezet. Maar voor een belangrijk deel zal een groot deel verdampt zijn, opgegaan in eten, drinken en vooral het doen van uitzonderlijke uitstapjes. Te denken valt aan Yab Yum, een reisje naar Thailand dan wel een wereldreis aan boord van een Cruiseschip… En nu is ook van Rossem dood, een man die miljoenen aan de belastingdienst heeft weten te ontfutselen en er niet tegen opzag om met briefjes van 500 euro zijn belangstelling voor zaken als modeltrein en nog wat van die buitenissigheden aan zijn bezit toe te voegen. Tot zijn voormalige vrouw daar geen genoegen meer mee nam, zijn verzameling in grote grijze vuilniszakken donderde om hem een poot dwars te zitten. Want de andere kant van het verhaal is dat zijn levensstijl nu niet direct respect bij anderen afdwong. Sic transit gloria mundi, dan wel zo vergaat ’s werelds glorie, om maar eens een dwarsstraat naar voren te brengen. Ook ik lijd aan verzamelzucht, weliswaar beperkt maar ik heb ook een tijdlang de idee gehad dat alles wat ik in het verleden aan modelspoor heb uitgegeven, op een ander moment mogelijk de hebzucht van een ander zou kunnen oproepen, waardoor die bekende appel alsnog van belang zou kunnen zijn. Want hebzucht kan mogelijk een drijfveer zijn om juist die dingen te gaan doen, die in de ogen van een ander onbegrijpelijk zijn. En nu is de man dood, kan hij niet meer over de zaken beschikken waar hij bij leven mogelijk enig genoegen aan heeft beleefd. Staan zijn zaken er anders voor en scheept hij zijn nabestaanden op met dat waar hij waarschijnlijk wel enige genoegdoening in heeft gevonden. Veronderstellingen die doen denken aan de herhaling van het voorafgaande. Ik ben me dat bewust maar lijd daar bepaald niet onder. De wetenschap echter dat ook ik straks mijn nabestaanden opzadel met een vergelijkbaar iets…