be spiegelingen

Een stad, neen een uit zijn krachten gegroeid dorp onder de noemer van een gemeente. Waar de ooievaar garant staat voor een bepaalde mate van bevolkingsaanwas, en waar steeds meer omliggend land is geannexeerd. Waar het moeilijk is de ene gemeente van de andere te onderscheiden, waar zo her en der nog wel wat plukjes weiland te vinden valt, waar de oprukkende bebouwing over een paar jaar ook dit beeld zal gaan veranderen en waar light-rail ervoor zorgt dat de tram niet verder rijdt dan de grenzen van de Residentie. Waar bussen ervoor zorgen dat nog weer andere verbindingen tot stand zijn gekomen, het Regionet in een duidelijke behoefte voorziet en waar Amsterdam nog een puntje aan zou kunnen zuigen. De zuigende werking van een grote stad die zich toch weer kenmerkt door leegstand die zich voordoet. En waar tattooshops nog lang niet welig tieren, barbershops zich mogen verheugen op een stijgende klandizie en waar winkels die zich ooit hebben gespecialiseerd nu proberen door middel van gemiddelde literatuur een leven te bestendigen. Door ook daar koffie te serveren, door de souvenirs een duidelijke plek te geven en waar voor een schappelijke prijs die diverse posters te halen zijn. Alles om de potentiele klant op voorhand te bevredigen, waar het geen probleem zal zijn om buitenissige bestellingen te plaatsen en waar de grandeur plaats heeft gemaakt voor de eenvoud van alledag. Den Haag dus, een stad die zich mag verheugen op duinen, waar Scheveningen een zekere rijkdom tentoon spreidt en waar nog musea te vinden zijn waar ik eerlijk gezegd nog nooit van had gehoord. Neem nu, bijvoorbeeld, het Haags Historisch Museum. Waar vandaag de plaatjes vandaan komen. Met een expositie van Johan van Oldenbarnevelt. Man Macht & Moord. ‘Maak het kort, maak het kort’, waren de laatste woorden van deze staatsman. Knielend op een schavot voor de Ridderzaal ging hij in gebed toen het beulszwaard met een slag zijn hoofd afhakte. Met als topstuk het originele beulszwaard. Ik bedoel maar, over welke rijkdom aan historie kan Den Haag beschikken” Neen, geen foto van dat zwaard, wel een viertal beelden die iets van de afbraak en opbouw van die gemeente laten zien. Met wat andere nostalgische elementen. Maar vooral vraag ik de aandacht voor dat speciale plaatje: geen torentje te zien maar wel iets dat de achterkant van het gelijk dient weer te geven. Waar aan de voorkant ministers hun opwachting komen maken, partijleiders niet te beroerd zijn om hun mening gaan wel stelling te verkondigen is het juist die blik op de vijver die zich laat aanschouwen en waar (be)spiegelingen zich waarschijnlijk over de bewogen geesten van onze bestuurders hebben ontfermd…