BEKIJK HET (maar).

WAT BEWEEGT MIJ IN VREDESNAAM OM AL JAREN LANG LID TE ZIJN VAN DIT ILLUSTERE GEZELSCHAP?!

Een aanhef dat ik in het kader van Open Monumentendag gebruik om mijn persoon als lid van het fotocafe aan anderen voor te stellen. En dat is niet zomaar, want waar de tekst met mij aan de loop gaat, zal ik proberen het dit keer wat eenvoudiger naar voren te gaan brengen. En dat valt, verdomd, niet mee!

IK HOUD VAN PUUR! IK HOUD VAN SIMPEL! IK HOUD VAN A! IK HOUD VAN RAUW! IK HOUD, op mijn manier VAN DE REALITEIT! IK HOUD NIET VAN BEWERKEN!
EN IK DOE HET MET: mijn Canon.

Het simpele toestel dat ik aan mijn riem draag. Waarvan ik de lens nooit poets, waarbij ik me permitteer om dat te ‘schieten’ wat ik geschoten wil zien, waarbij de automaat mij in de gelegenheid heeft gesteld om de derde prijs in de wedstrijd ‘perspectief’ te winnen, en waarbij de andere inzenders helaas het nakijken werd geboden. Zo’n driehonderd inzenders werd mij later duidelijk gemaakt. Het heeft waarschijnlijk te maken met zien en kijken. Ik zag twee beren, maar toen ik keek was het meer leren observeren, hetgeen ik ooit mijn pupillen heb voorgehouden

‘OBSERVEREN KUN JE LEREN, HIELD IK MIJN PUPILLEN VOOR!’

Want dat is ook zo’n afwijking. Ik ben momenteel Psychiatrisch Verpleegkundig Docent in Ruste. En dat vind ik enigszins een eretitel. De psychiatrie heeft mij altijd kunnen bekoren, niet dat ik daar verstand van heb, want ook bij mij zijn er leemtes ontstaan. Alouis was zijn voornaam en Alzheimer is tegenwoordig een begrip. De vraag wat zijn voornaam was, geeft dan de mogelijkheid om te zeggen dat ‘het daarmee begint..’ Waarmee ik gelijktijdig mijn eigen cryptogrammen gestalte weet te geven…

‘BEKIJK HET BEELD WAARUIT BLIJKT…