NU!

Ik waag een poging. Probeer in het moment NU te kruipen en heb de indruk dat ik hier even in slaag, voordat dit moment aan mij voorbijgaat. Even los van alles, de zaken op zijn beloop laten en niet veel meer doen dan er wat ontspannen, met mijn ogen dicht en mijn handen in mijn zakken als een zoutzak bij te liggen. Gedachteloos, maar of dit ook werkelijk zo is, een nog grotere reden van twijfel maakt zich van mij meester. Dat zal waarschijnlijk niet de bedoeling zijn, het is ook niet veel meer dan die ampele poging. Het zal wel iets te maken hebben met zijn en een verminderd zijn. Een niet zijn bestaat immers niet bij leven en waar de uitdrukking bij leven en wel zijn op gebaseerd is… geenszins een raadsel. Vanwaar dit betoog?! Geen enkel idee maar wanneer ik een boek lees dat over Mindfulness gaat, dan gaan vele bellen rinkelen. Wanneer er dan ook een poging wordt ondernomen om het fenomeen van een ‘burn-out’ naar voren te brengen…

Voorheen werd je gewoon overspannen verklaard. Ging je naar een huisarts en kreeg je rust voorgeschreven, al dan niet met gebruik van geneesmiddelen. Of werd je gewoon doorgezonden naar een psycholoog en bij ernstige gevallen kon er sprake zijn van een psychiater. Of, in nog bijzondere gevallen, kon je in psychotherapie gaan. Vaak jarenlang opdat de niet verwerkte trauma’s in dat mensenleven alsnog een plek konden krijgen. Werd er met de persoon in kwestie rekening gehouden, dan wel werd het onderwerp buitengesloten. Want zielenroerselen en al het onheil dat daar het gevolg van zou kunnen zijn…

Dan liever een been breken. Zichtbaar in een rolstoel door de stad worden gesjeesd, waarbij veelal over het hoofd van de persoon in die rolstoel werd gecommuniceerd. Men naliet om aan de betrokkene te vragen hoe het daadwerkelijk met hem of haar ging. Want ziek en zeer, daar heeft menigeen een broertje dood aan. Zorg dus en in het bijzonder gezondheidszorg. En in nog bijzondere gevallen de GeestelijkeGezondheidsZorg die nauwlettend door anderen in de gaten wordt gehouden. Verwarde mensen, dakloze mensen, de gekken en dwazen die hun namen tegenwoordig op muren spuiten onder de noemer kunst. Graffiti. Ik houd hier wel van, het spreekt mij wel aan behalve wanneer een ’tag’ het beeld vertroebeld. Dan krijg ik daar de pest over in en denk… aan dit moment. NU!