blow UP!

’t Is geen kwestie van smaak, maar soms val ik gewoon voor namaak. En ook van plagiaat ben ik niet vies, tenslotte is alles weleens ergens elders tot stand gekomen. Wanneer er weer eens een opdracht binnen komt, kan ik niet veel anders doen dan mijn grijze cellen te gaan raadplegen. En wanneer deze het een keer af laten weten, kan ik gewoon de beurt voorbij laten gaan. En daar voel ik me niet eens door bezwaard, alhoewel het toch wel een teleurstelling is in zekere zin. Neem nu de volgende opdracht: 1 foto die dan ook nog eens dient te worden opgeblazen. BLOW up. Maar over het resultaat kan ik nu nog geen uitspraak doen, te weten dat het zaterdag op het programma staat opdat ik zondag daar een mogelijk reactie over kan geven. En voor wat betreft de smaak maar met name dat fenomeen van namaak. Wat dien je daarvoor te doen dan wel voor te laten.

Geen enkel idee op dit moment, maar wanneer ik uitga van bijvoorbeeld Talud I, ben ik niet alleen in het voetspoor getreden van Andreas Gursky, maar ook nog eens een deel van een eigen pad aan het betreden. Waarbij het pad wel duidelijk is, maar ik waarschijnlijk de kantjes opzoek. Waardoor plagiaat en namaak alsnog een eigen invulling zouden kunnen krijgen. En wanneer dit dan het geval is, kun je me niet wijs maken dat ik in een veronderstelde valkuil val die, en wanneer ik die kuil graaf voor mezelf word ik automatisch moe! En dat is ook wel weer die moe(i)te waard!