Brandend strand!

Brandend strand?! Het was toch brandend zand en een verloren land en een leven hier en daar. Nu is hier wel heel erg dichtbij, maar daar is bepaald niet om de hoek. Ergens ver weg waar het strand mij op deze vergelijking bracht. Het een van de hand van Pauline, het andere door de lens van mijn zus. Een vergelijk dat mogelijk aan alle kanten niet te vergelijken is, een hond op een verlaten strand en op dat andere strand geen levend wezen te ontdekken. Maar, als in veel gevallen, gaat het om de associatie of wanneer een ander woord te gebruiken valt om de ‘beleving.’ Nu heb ik daar bepaald geen hoge pet van op, het woord wordt te pas en te onpas gebruikt, maar voor nu voel ik me daar ‘wel’ bij. Hoewel wel ook een woord is dat zich regelmatig in allerlei vormen manifesteert. Maar ook daar trek ik me momenteel weinig van aan, gezien het feit dat het simpelweg de bedoeling is om mij ook op een dag als vandaag wederom te manifesteren. Want de manifestaties zijn momenteel niet van de lucht. Het heeft waarschijnlijk ook te maken met de luchtigheid van dit moment, na jaren waarbij juist de lucht een belangrijke rol heeft gespeeld.

Van Mondkapje naar anderhalve meter, van beperkt bezoek en afscheid nemen, van een voornemen wat iedere keer weer op de nodige onaangename verrassingen kwam te staan, van de ene lockdown in de andere en waar de hoop was gevestigd op het vaccineren, ook daar werden de nodige haken en ogen aan bevestigd. Dat neemt niet weg dat we momenteel op weg zijn naar bijeenkomsten die er weer toe doen, dat sommigen nog steeds wat huiverig zijn voor een besmetting en dat handen schudden nog steeds niet vanzelfsprekend is.

En dat het drie keer kussen in de lucht zich nog steeds mag verheugen op menigeen die ook deze begroeting heeft afgezworen…