Breda deel 1

Nu leent een stad als Breda zich daar uitstekend voor. Was het alleen al door het grote lege plein waaronder een gigantische parkeergarage, de verlaten gebouwen van PTT telefoon, waar nog een bestemming voor gevonden moet worden en de wind die koud en kil in een danig aanwezig zonnetje door de straten waait. En dan te bedenken dat wij, Martin en ik, na twee uur in de PUMA een parkeergarage hebben gevonden waar je welhaast bang bent om er volkomen in te verdwalen. Desondanks zal ik niet schromen om dit verhaal te larderen met schokkende beelden, waar Erwin Olaf nog een beetje van kan leren, wanneer je de beelden van bijvoorbeeld Grief dan wel Hoop in het niet verdwijnen.

Waar houdt de realiteit op wanneer de absurditeit een beroep doet op de toeschouwer die nietsvermoedend oog in oog komt te staan met ogen die er niet om liegen. En waar wordt verondersteld dat het een Breda Photo Special betreft, zijn het vooral de visuele kunsten die de nodige aandacht opeisen. Het wordt een multimediaalgeheel, waarbij het waarschijnlijk de bedoeling is om de ander met deze vorm van bewerking een zodanige inwerking te bezorgen, waardoor de herinnering aan juist deze expositie een kleur weet te geven aan dit bijzondere jaar 2020.

Van de dromen van Sophie tot simpelweg een foto van een Saab die zich mocht opstellen voor een muur waarbij Graffiti ook nog het een en ander opeist Of dat het model de regie bepaalt. Of waarbij vluchtelingen op bankbiljetten terecht gaan komen door een daverende inflatie. Of dat ene beeld van die Japanse vrouw die de atoombom heeft weten te overleven. Of Vrouwen van Colombia. Om maar eens wat beelden op voorhand naar voren te brengen. Maar ook simpelweg een muur waarop iemand zich spontaan op uit heeft geleefd. En dan te bedenken dat wij het uiteindelijk konden afronden met een tweetal broodjes kroket…