Breda deel 4: gruwzaam weer

Alhoewel we op een liederlijke manier onze planeet aan het verkwanselen zijn, doe ik net als veel anderen gewoon alsof mijn neus bloedt. Ik zit nog aan het gas, rijdt met fossiele brandstoffen van hot naar her, draai er mijn hand niet voor om een scharrelkip als vlees te gaan gebruiken, heb wel weet van de vluchtelingenstromen elders, sta wat vaker stil bij de beelden die ik niet veel later door een andere bladzijde om te slaan weer ben vergeten, dat de eerste de beste er van overtuigt is dat de ander beter normaal kan doen en dat hij er simpelweg voor kiest om je bek te houden, dat neemt niet weg dat Breda aan de ene kant een openbaring, aan de andere kant toch met dusdanige beelden verrast, waarbij het woord as een andere betekenis gaat krijgen.

Neem Hiroshima en noem in een zin Nagasaki en de verschrikkingen aan het einde van die oorlog laten nog steeds niet alleen wonden zien, maar weten deze littekens ook nog eens open te rijten. Mensen die in staat zijn zodanige krachten op anderen los te laten, dat het haast voorspelbaar is dat wij op termijn allen het leven zullen laten. Wat dat betreft is de dood een zegen, de tijd die ons gegeven is zo rekbaar als een elastiek en de middelen die ons ter beschikking staan, uiteindelijk ook aan de uitputtingsslag teloor zullen gaan. Neen, in mij gaat geen wereldverbeteraar schuil, dat laat ik liever over aan Han de Wit die ooit ten onder ging aan zijn pogen om ontwikkelingshulp te gaan verrichten…

Waarbij Heere Heeresma (wat valt te vinden van deze naam?!) zijn God geprezen werk alsnog aan de kant van de eeuwige roem heeft weten te scharen.

Maar ik dwaal af, heb notie genomen van het P A M F L E T en laat in de regel Gods water over diens droge akkers vloeien. Sinds gisteren is het namelijk herfst en waar ik dit voorheen koppelde aan alle 21-sten, is ook dit alweer aan corrosie onderhevig. De tijd schrijdt voort en de toekomst wacht waar het verleden geen rol meer in kan spelen… hooguit de mens die het verdomd om van zijn verleden te leren!